ప్రాచీన భారత సాహిత్యం
| |||
మత మరియు లౌకిక, పురాణ మరియు గీత, నాటకీయ మరియు సందేశాత్మక కవిత్వం, కథనం మరియు శాస్త్రీయ గద్య, అలాగే మౌఖిక కవిత్వం మరియు పాట: భారత సాహిత్యం పదం విశాల కోణంలో 'సాహిత్యం' లో ఉన్న ప్రతిదీ కలిగి. అలాంటి భావాలు పొందుతుందో వేదాలు (3000 BC-1000 BC) లో, "నేను నీటిలో నిలబడి చేస్తున్నాను కానీ నేను చాలా ఆశ am" ఒక అద్భుతాలను ఆధునిక మరియు సంప్రదాయ రెండు ఇది ఒక గొప్ప చరిత్రకు కొనసాగింపు వద్ద,.అందువలన, చాలా సరైనది కాదు పురాతన భారతీయ సాహిత్యం హిందూమతం, బౌద్ధమతం మరియు జైనమతం యొక్క మతపరమైన క్లాసిక్ కలిగి అని, ఉంది. ప్రాక్రిత్ భాషలోని జైన్ కథనం సాహిత్యం శృంగార కథలు మరియు వాస్తవికత యొక్క పూర్తి ఉంది.
| |||
| |||
| |||
యజుర్వేద కేవలం త్యాగం లేదు యజ్ఞం, సంబంధించిన, కానీ కూడా సృజనాత్మక రియాలిటీ అర్థం. రుగ్వేదం యొక్క మంత్రాలు (ఆదర్శవంతమైన అర్థాలతో పద్యం) కొన్ని శ్రావ్యమైన పొందుపరచడం మరియు ఈ సేకరణ సామవేదం పేరు, మరియు అధర్వణ వేదం మానవ సమాజం యొక్క శాంతి మరియు శ్రేయస్సు వ్యవహరిస్తుంది మరియు మనిషి యొక్క రోజువారీ జీవితం సంబంధించినది.
వేద కర్మ బ్రాహ్మణాలు అనే సాంస్కృతిక గ్రంధస్తం ఉంది. ఈ విస్తృతమైన పాఠాలు సందర్భాలలో ప్రధాన విభాగం రెట్టింపైన ఉంది - వేద కర్మ అర్థం కర్మకాండ injuction మరియు చర్చలు మరియు అన్ని అది సంబంధం ఉంది. అరణ్యకాలు లేదా కర్మ యొక్క అడవి ప్రస్తుతం రహస్య వివరణలు గ్రంథాలు, బ్రాహ్మణాలు యొక్క తాత్విక చర్చలు మూలం, ఉపనిషత్తులు వారి ఉన్నతస్థితి కనుగొని బ్రాహ్మణాలు మత గుర్తులను మరియు తాత్విక సిద్ధాంతాలను మధ్య పరివర్తన దశ ప్రాతినిధ్యం కలిగి ఉపనిషత్తులు. గద్య కవితలు లో రాసిన రెండు ఉపనిషత్తులు, తాత్విక భావనలు భావాలుగా.
సాహిత్య పదం లో, అది గురువు చాలా సమీపంలో కూర్చొని విద్యార్థి ప్రసాదించారు ఇది విజ్ఞానం అర్థం. అన్ని అజ్ఞానం నాశనం ద్వారా విజ్ఞానం. శాశ్వతమైన (బ్రాహ్మణ) తో స్వీయ (ఆత్మ) యొక్క గుర్తింపు పరిజ్ఞానం. ఉపనిషత్తులు వేదాలు ముగింపు ఉన్నాయి. ఈ ప్రాచీన సన్యాసులు తుది విశ్లేషణలో వ్యక్తిగా తెలుసు ఉంది గ్రహించాడు దీనిలో సాహిత్యం.
మహాకావ్యాలలో (మహాకావ్య), రామాయణం (1500 BC) మరియు మహాభారతం (1000 BC), భారత ప్రజల జాతి మెమరీ యొక్క repositories. వాల్మీకి, రామాయణం కవి, (మొదటి కవులలో) ఆదికవి అంటారు, మరియు రామ కథ అప్పుడప్పుడు మహాభారతంలో సూచిస్తారు. కానీ ఈ రెండు పురాణాలలో ఒక కవి లేదు, సుదీర్ఘ మార్గం పైగా కూర్చిన, కానీ గాయకులు మరియు కథ పూర్వీకులు నోటి ట్రాన్స్మిషన్ చేసే కొరకు అనేక కవులు, ద్వారా. వ్యక్తులు పురాణాలలో ఉన్నాయి, మరియు వంటి, మాత్రమే ఒక లౌకిక చట్రంలో సంస్కృతి మరియు ప్రజల సమూహము యొక్క విశ్వములో ప్రతిబింబిస్తాయి, అయితే విశ్వజనీన మానవ సందర్భంలో. రామ న్యాయంగా చర్య ద్వారా దైవత్వం సాధిస్తుంది వంటి రామాయణం, ఒక మనిషి divineness సాధించింది ఎలా మాకు చెబుతుంది. ఇది కూడా, ధర్మ (ధర్మానికి, లేదా వదులుగా, మతం), అర్ధ (ప్రాపంచిక విజయం, ప్రధానంగా సంపద మరియు శ్రేయస్సు) మానవ జీవితం యొక్క నాలుగు రెట్లు లక్ష్యాలను (Purushartha) సాధించడానికి ఎలా మాకు చెబుతుంది, కామ (అన్ని కోరికలు నెరవేర్చుట), మరియు మొక్షా ( విముక్తి). అంతర్గతంగా అది తనను తెలుసు ఒక తపన ఉంది. రామాయణం 24,000 శ్లోకాలు కలిగి మరియు ఏడు పుస్తకాలు, కాండల అని, మరియు ఇది అలరిస్తాడు అయితే అది నిర్దేశిస్తుంది అంటే కావ్య (కవిత్వం), అని పిలుస్తారు విభజించబడింది. మహాభారతం ఒక ఇతిహాస పురాణం (పౌరాణిక చరిత్ర) తెలిసిన అనేక అంతర్వేశనంచే, 10 పుస్తకాలు, parvas, విభజించబడింది ఒక 1,00,000 శ్లోకాలు కలిగి. రెండు దీర్ఘ, నిరంతర రచనల మరియు యుద్ధం వ్యవహరించే. రాజు రామ తన భార్య సీత దొంగిలిస్తాడు ఎవరు భూతం రాజు రావణ, ఒక యుద్ధం పోరాటాలు, మరియు లంక (ఇప్పుడు శ్రీలంక) తన రాజభవనంలో ఆమె బందీ కలిగి. రామ, కోతి సైన్యం మరియు హనుమాన్ సహాయంతో, సీతా రక్షిస్తాడు. రావణ అతని విజయం చెడు ధర్మం యొక్క విజయం సూచిస్తుంది. ఈ నమూనా, వ్యక్తిగత స్థాయిలో, వైస్ మరియు ధర్మం మధ్య స్వీయ లోపల జరుగుతుందో పోరాటం.
మహాభారతం సమయంలో సామాజిక నిర్మాణం లో మార్పు తో, పోరాటం ఇప్పుడు పాండవుల మరియు కౌరవులు, అదే రాజ వంశం యొక్క కుటుంబ సభ్యులు, వారసత్వం సింహాసనం మధ్య మానవులు మధ్య జరుగుతుంది. (వ్యాస కలెక్టర్ అర్థం) వ్యాస రాసిన మహాభారతం చరిత్ర ఇక్కడ కేవలం జరిగింది కార్యక్రమం సూచించదు ఎందుకంటే, పౌరాణిక చరిత్ర ఉంది, కానీ ఎప్పుడు జరుగుతుంది మరియు పునరావృతం సంఘటనలు. పాండవుల ఒక భగవంతుని స్ర్తీ ఉంది, మరియు చెడు యొక్క దళాలు వ్యతిరేకంగా పోరాటంలో మనిషి సహాయం విశ్వ చరిత్రలో చక్రాల అవరోహణ చూపబడింది లార్డ్ కృష్ణ, సహాయంతో. అతను అతను యుద్ధంలో విజయం అనిపిస్తుంది ఎందుకంటే పోరాడటానికి ఇష్టం ఎవరు పాండవ యువరాజు అర్జున, యుద్ధం ముందు భగవద్గీత (లార్డ్ యొక్క పాట) కావాల్సిన కాదు రచనలోని. అందువలన, మరియు చివరికి ధర్మ గురించి అహింస వర్సెస్ హింస కాని చర్య, యాక్షన్ వర్సెస్ సమస్యలను గురించి ఒక ఇతిహాసం స్థాయిలో వాదన మొదలవుతుంది. భగవద్గీత ప్రధానంగా ధర్మ ఒక ఇంటిగ్రేటెడ్ వీక్షణ ఇవ్వాలని మహాభారతం లో చొప్పించబడింది. ధర్మ దేవుని చిత్తానికి సంపూర్ణమైన అంకితం ఒక నిస్వార్థ మార్గం (Nishkama కర్మ) లో righteously ఒక బాధ్యతను నిర్వర్తించిన అర్థం. పురాణ యుద్ధం బతికి ప్రజా గౌరవం మరియు శక్తి ఒక ఇల్యూసరీ పోరాటంలో ఖాళీ విజయాలు కంటే ఎక్కువ అని తెలుసుకుంటారు. ఇది జీవితం యొక్క రహస్య కీ ఇది ధైర్యం కానీ పరిజ్ఞానం. పురాతన భారతదేశం యొక్క ఈ రెండు పురాణాలలో ఆచరణాత్మకంగా అన్ని భారతీయ భాషలలో దాదాపు లో transcreated ఉంటాయి, మరియు కూడా ఈ ఉపఖండంలోని సరిహద్దులు దాటి వారు చివరికి ఎక్కువ లేదా తక్కువ స్వీకరించింది మరియు స్వీకరించారు మరియు మళ్లీ చోటే విదేశీ భూములు, ప్రజాదరణ మారింది. రెండు ఈ పురాణాలు సార్వత్రిక అప్పీల్ ఇది పదేపదే లో గొప్ప ఎందుకంటే ఈ సాధ్యమైంది.
పురాణం
పదం పురాణం పాత మళ్లీ ఆ 'మరియు దాదాపు ఎల్లప్పుడూ ఇతిహాస పాటు పేర్కొన్నారు అర్థం. పురాణాలు ఉదాహరణలతో వేదాల నిజం వివరించు వ్రాయబడినాయి. ప్రాథమిక చిక్కైన తాత్విక మరియు మత నిజాలు ప్రముఖ పురాణములు లేదా పౌరాణిక కథలు ద్వారా వివరించాడు ఉంటాయి. ఏమీ జరిగింది వివరించారు ఉన్నప్పుడు కంటే మానవ మనస్సు తురుము పీట విశిష్టతను వినియోగించు. అందువలన, ఇతిహాస కథనం ఒక కథ విశ్వసనీయ చేస్తుంది కలిపి. కలిసి రెండు పురాణాలు, రామాయణ మరియు మహాభారత తో, వారు భారతదేశం యొక్క మతం మరియు సాంస్కృతిక చరిత్ర కథలు మరియు కథలు అనేక మూలాల ఉన్నాయి.
ప్రధాన పురాణాలు పురాణం మరియు పురాణం యొక్క 18 encyclopaedic సేకరణలు ఉన్నాయి. కళా ప్రక్రియ యొక్క పురాతన శైలి మొదట్లో 18 Mahapuranas యొక్క ప్రసిద్ధ పేర్లు ఈ Mahapuranas యొక్క అసాధారణ జనాకర్షణ పలికాయి మూడవ శతాబ్దం AD కంటే ముందు కనుగొన్నారు లేదు, నాలుగో లేదా యాభై శతాబ్దం BC అస్తిత్వం ఉండవచ్చు ఉన్నప్పటికీ ఇంకా మరొక ఉప Upapuranas లేదా చిన్న పురాణాల్లో అని పిలుస్తారు కళా. వారు కూడా సంఖ్య 19 ఉన్నాయి.
Mahapuranas ఐదు విషయాలపై కలిగి. ఇవి: (1) Sarga, విశ్వం యొక్క అసలు సృష్టి, (2) Pratisarga, నాశనం మరియు తిరిగి సృష్టి యొక్క పత్రిక ప్రక్రియ, (3) మన్వంతరాన్ని, యుగాల లేదా విశ్వ చక్రాల వివిధ, (4) సూర్య Vamsha మరియు చంద్ర వంశ దేవుళ్లు మరియు ఋషులు, (5) Vamshanucharita సౌర మరియు చంద్ర వంశాల చరిత్రలు, రాజులు వంశ. ఐదు విభిన్న ఈ కోర్ అస్థిపంజరం ఏ పురాణం మత విషయాలను, కస్టమ్స్, వేడుకలు, త్యాగం, పండుగలు, వివిధ కులాల విధులు, విరాళాలు వివిధ రకాల, దేవాలయాలు మరియు చిత్రాలు, మరియు వివరణలు నిర్మాణం వివరాలు వంటి ఇతర విభిన్న పదార్థాలు జతచేస్తుంది యాత్రా స్థలాలలో. పురాణాలు, విభిన్న మత మరియు సామాజిక విశ్వాసాలు కూడలిగా ప్రజల కీలక ఆధ్యాత్మిక మరియు సామాజిక అవసరాలకు మరియు ప్రేరేపించాడు అనుసంధానించబడ్డాయి, మరియు వివిధ వేద ఆర్యన్లు యొక్క సమూహాలు మరియు మధ్య ఒక అవగాహన ఆధారంగా ఎప్పుడు నిరంతర సంశ్లేషణ ఒక ఏకైక ఫలితాలు కాని ఆర్యన్లు.
సంప్రదాయ సంస్కృత సాహిత్యం
సంస్కృత భాష వేద మరియు సంగీతం విభజించబడింది. గొప్ప పురాణాలు, రామాయణ మరియు మహాభారత మరియు పురాణాలు సంగీతం కాలానికి భాగం, కానీ ఎందుకంటే వారి దౌష్ట్యం మరియు ప్రాముఖ్యత యొక్క విడిగా చర్చిస్తారు, మరియు నిస్సందేహంగా సంస్కృతం కావ్య (పురాణ కవిత్వం), నాటక (నాటక) మరియు ఇతర సాహిత్యం పూర్వగాములు . సంప్రదాయ సంస్కృత సాహిత్యం Kavyas (పురాణ కవిత్వం), నాటక (నాటకం), పద్య కవితా, శృంగారం, ప్రముఖ కథలు, సందేశాత్మక కథలను, నీతి శ్లోకము చెప్పే కవిత్వం, వ్యాకరణం, ఔషధం, చట్టం, ఖగోళశాస్త్రం, గణితం న శాస్త్రీయ సాహిత్యం, మొదలైనవి సంప్రదాయ సంస్కృత సాహిత్యం కలిగి పాత్ర లో మొత్తం లౌకిక న. శాస్త్రీయ కాలంలో, భాష పాణిని, గొప్ప సంస్కృత లాక్షణికులు ఒకటి కఠిన నిబంధనల క్రమబద్దీకరించబడినది.
పురాణ కవిత్వం రంగంలో ఎత్తైన వ్యక్తి (AD 380-AD 415 మధ్య) కాళిదాసు ఉంది. అతను రెండు మహాకావ్యాలలో, కుమారసంభవంలో (కుమార్ పుట్టిన), మరియు Raghuvamsa (Raghus యొక్క రాజవంశం) రాశారు. కావ్య సంప్రదాయంలో, మరింత జాగ్రత శైలి, మొదలైనవి ప్రసంగం, కవి, వివరణలు, వ్యక్తిగా, రూపం అందజేసిన ఉంది, మరియు కథ-నేపథ్య పంపబడుతుంది. ఒక పద్యం యొక్క మొత్తం ప్రయోజనం ఏ నైతిక నిబంధనలను త్యజించటం లేకుండా, జీవితం యొక్క ఒక మతపరమైన, నాగరిక మార్గం సామర్థ్యం బయటకు తేవడం.ఇతర ప్రముఖుల కవులు, Bharavi (550 AD), Sishupalavadha (Shishupal హత్య) రాశారు Kiratarjuniyam (Kirat మరియు అర్జున్) మరియు మాఘ (65-700 AD) రాసిన. గొప్ప ప్రతిభ ఉన్న Sriharsha మరియు భట్టి వంటి అనేక ఇతర కవులు ఉన్నాయి.
కావ్య లేదా నాటక (నాటక) యొక్క ప్రధాన ప్రయోజనం రీడర్ లేదా ప్రేక్షకుడు మళ్లింపు లేదా వినోద, (Lokaranjana) అందించే, మరియు కూడా తన భావాలు ఉద్దీపన, మరియు చివరికి అతని జీవితం యొక్క తన దృష్టి ఎంచుకొనుట కోణం అందించడమే. డ్రామా, అందువలన, శైలీకృత మరియు కవిత్వం మరియు వివరణాత్మక గద్య నిండిపోయింది. ఇది ఫలము ఒక స్థాయిలో అలాగే ఇతర worldiness మరొక స్థాయిలో తరలిస్తుంది. అందువలన, సంస్కృత నాటకాలు గుర్తులను అతను తాత్కా నుండి శాశ్వతత్వం కు, కాని అటాచ్మెంట్ జోడింపు నుండి తరలిస్తుంది, లేదా చంచలమైన నుండి timelessness ఉన్నప్పుడు మనిషి యొక్క ప్రయాణం పూర్తి వెల్లడిస్తాడు. ఇది ప్రేక్షకులు మనస్సులలో రాస (రంగస్థల అనుభవం లేదా సౌందర్య సెంటిమెంట్) తలెత్తే సంస్కృతం నాటకంలో సాధించవచ్చు. ప్రదర్శన గురించి నియమాలు మరియు మందుల, థియేటర్ హాల్, నటన, హావభావాలు, రాస, దశ దిశలో, అన్ని భారత (1 వ శతాబ్దం BC-1 వ శతాబ్దం AD) ద్వారా, నాటకము, Natyashastra మొదటి పుస్తకంలో ఇవ్వబడతాయి. కాళిదాసు ప్రముఖ నాటకకర్త మరియు మూడు నాటకాలు Malavikagnimitra (మాళవిక మరియు Agnimitra), విక్రమౌర్వశియా (విక్రమ్ మరియు Urvasi) మరియు Abhigyana శకుంతల (శకుంతల యొక్క గుర్తింపు) అన్ని దాని సాధ్యం అవతారములు ప్రేమ రాస తన చికిత్స అసమానమైన ఉంది. అతను ప్రేమ మరియు అందం యొక్క కవి, మరియు జీవితం యొక్క అంగీకార నమ్మకం, ఇది యొక్క ఆనందం, స్వచ్ఛమైన పవిత్ర మరియు ఎప్పుడు విస్తరించాలని ప్రేమ ఉంది.
Sudraka (248 AD) ద్వారా Mricchakatika (మట్టి బండి) నిష్టూరమైన వాస్తవం మెరుగులు చెప్పుకోదగిన సామాజిక డ్రామా అందిస్తుంది. అక్షరాలు దొంగలు మరియు జూదగాళ్లకు, పోకిరీలు మరియు idlers, వేశ్యలు మరియు వారి సహచరులు, పోలీసు కానిస్టేబుల్, mendicants మరియు రాజకీయ వీటిలో సమాజంలోని అన్ని Stratas, నుండి అమలవుతాయి. చట్టం III లో ఒక దోపిడీ యొక్క ఒక ఆసక్తికరమైన ఖాతా ఒక సాధారణ కళ చికిత్స దొంగిలించి ఇవ్వబడుతుంది. రెండు ప్రేమికులు ప్రైవేట్ వ్యవహారాలు రాజకీయ విప్లవానికి అనుసంధానం నాటకం కొత్త ఆకర్షణ జతచేస్తుంది. 20 వ శతాబ్దం ప్రారంభంలో కనుగొన్నారు బాషా (4 వ శతాబ్దం BC-2 వ శతాబ్దం AD) యొక్క 13 నాటకాలు, సంస్కృత థియేటర్ యొక్క అత్యంత stagable నాటకాలు అంగీకరించబడ్డాయి. అత్యంత ప్రజాదరణ నాటకరచయిత తన పాత్ర యొక్క నైపుణ్యం మరియు ప్లాట్లు జరిమానా తారుమారు ప్రదర్శిస్తుంది పేరు స్వప్నవాసవదత్తా (కలలో Vasavadatta) ఉంది. భవభూతి (700 AD), మరొక గొప్ప నాటక, బాగా సున్నితమైన సున్నితత్వం యొక్క ఒక ప్రేమ చివరి చట్టం తప్పనిసరిగా ఒక నాటకం కలిగి తన నాటకం ఉత్తర-Ramacharitam (రామ తరువాత జీవితం), కోసం అంటారు. అతను కూడా బాగా నేరుగా తన పని వారికి ఉద్దేశించబడిన, మరియు కొన్ని కిండ్రెడ్ ఆత్మ ఖచ్చితంగా జన్మిస్తాడని చెప్పి తన విమర్శకులు rebuking కోసం అంటారు; సమయం అంతులేని మరియు భూమి విస్తృత. ఈ ఆ కాలంలో రాసిన కంటే ఎక్కువ ఆరు వందల నుండి ఉత్తమ నాటకాలు కొన్ని.
సంస్కృత సాహిత్యం గొప్ప ప్రతిభ గీతాల కవిత్వం నిండి ఉంది. ఈ కవిత్వం శృంగార మరియు మత భావాలను కలయిక కలిగి. నిజానికి, భారత సంస్కృతిలో కళ మరియు మతం మధ్య విభజన యూరోప్ మరియు చైనా లో కంటే తక్కువ పదునైన ఉంది. కాళిదాసు యొక్క కథనం గీత పద్యం లో, మేఘదూత (క్లౌడ్ దూత), కవి ఒక క్లౌడ్ వేరు ఇద్దరు ప్రేమికులు కథను ఒక దూత చేస్తుంది. ఈ చాలా వెండి పూత తో ఒక బ్లాక్ క్లౌడ్ వంటి, వేరు కృష్ణ కనిపిస్తుంది ప్రేమ అద్భుతమైన భావన, ఉంచుకుని కూడా ఉంది. వాంఛ, అసూయ, ఆశ, నిరాశ, కోపం, సయోధ్య మరియు - జయదేవుడు (12 వ శతాబ్దం) గీత కవిత్వాన్ని Gitagovinda (గోవింద యొక్క పాట) కృష్ణ మరియు రాధా వరకు ఉద్భవించాయి ప్రేమ ప్రతి దశ వివరించడానికి రాసిన సంస్కృత కవిత్వం, చివరి గొప్ప పేరు యోగసూత్ర - సుందరమైన లిరికల్ భాషలో. పాటలు మానవ ప్రేమ యొక్క వివరణలో ప్రముఖ పాత్ర పోషిస్తుంది ఇది ప్రకృతి అందం, వివరించడానికి.
సందేశాత్మక కథ పంచతంత్ర (ఐదు అధ్యాయాలు), విష్ణు శర్మ రాసిన రాజకీయాలు మరియు ఆచరణాత్మక జ్ఞానం, వ్యవహరించే, మరియు Hitopadesha, పక్షి, జంతు మానవ మరియు మానవేతర రచించబడిన శ్రోతలు ప్రయోజనం కోసం సలహా యొక్క కథలు నారాయణ్ పండిట్, ఉపఖండంలోని సరిహద్దును దాటటానికి మరియు విదేశీ భూములు ప్రాచుర్యం లభించింది సాహిత్య కళాఖండాలు ఉన్నాయి. కథలను ఈ పుస్తకాలు కూడా సంస్కృత సాహిత్యం మొత్తం మతపరమైన లేదా ఉన్నతుడు కాదు సూచిస్తున్నాయి. ఈ ప్రముఖ కథలు స్పష్టంగా జానపద చెప్పడం ఉంటాయి.
పాలీ ప్రాకృతభాషలో సాహిత్యం
పాలీ మరియు ప్రకృతి వేద కాలం తర్వాత భారతీయులు మాట్లాడే భాషలు ఉన్నాయి. పదం యొక్క విస్తారమైన కోణంలో ప్రకృతి, ఏ పద్ధతిలో ఏమిటంటే, అంటే సంస్కృతం విరుద్ధంగా ఏ భాష సూచిస్తోంది. పాలీ ప్రాచీన ప్రకృతి ఉంది. నిజానికి, పాలీ మాండలికాలు కలయిక. ఈ పవిత్ర భాషలు ప్రాచీన భారతదేశం లో బౌద్ధ మరియు జైన్ విభాగాలు అమలు చేశారు. లార్డ్ బుద్ధ (500 BC) తన బోధలలో ఇవ్వాలని పాలీ ఉపయోగిస్తారు. అన్ని బౌద్ధ కానానికల్ సాహిత్యం Tipitaka (మూడు బుట్ట) కలిగి పాలీ ఉంది. మొదటి బుట్ట, వినయ Pitaka, బౌద్ధ సన్యాసులు క్రమాన్ని సన్యాసి నిబంధనలు ఉన్నాయి. రెండవ బుట్ట, సుత్త Pitaka, బుద్ధ మాట్లాడే మరియు డైలాగ్స్ సేకరణ. మూడవ బుట్ట, Abhidhamma Pitaka, నైతిక, మానసిక జ్ఞాన సిద్ధాంతం వ్యవహరించే వివిధ అంశాలపై విశదీకరణ. జాతక Kathas మాజీ బుద్ధ యొక్క జననాలు (బోధి-సత్వ లేదా-ఉంటుంది బుద్ధ) సంబంధించిన కథలు దీనిలో అసాధారణమైనవి బౌద్ధ సాహిత్య ఉన్నాయి. ఈ కథలు బౌద్ధ మత సిద్ధాంతాలను ప్రచారం మరియు సంస్కృతం మరియు పాళీ రెండు అందుబాటులో ఉన్నాయి. జాతక కథలు పెద్దమొత్తంలో పెరగడంతో, వారు ప్రముఖ కథలు ప్రాచీన పురాణాలు, మొదలైనవి జాతక కథలతో పాత మత సంప్రదాయాలు, నుండి కథలు, నిజానికి, భారత మాస్ ఉమ్మడి వారసత్వ ఆధారంగా కలిసిపోయారు. బౌద్ధ సాహిత్య Aswaghosha (78 AD) ద్వారా గొప్ప పురాణ Buddhacharita కలిగి సంస్కృతం, లో కూడా విస్తారంగా అందుబాటులో ఉంది.
బౌద్ధ కథలు వంటి, సాధారణంగా జైన్ కథలు పాత్ర లో సందేశాత్మక ఉన్నాయి. వారు ప్రకృతి యొక్క కొన్ని రూపాలు రాసిన. జైన్ రూట్ జీ నుండి పదం (జయించి) మరియు జీవితం కోసం కామము స్వాధీనం వారిలో మతం సూచిస్తుంది. జైన సన్యాసులు ద్వారా జైన కానానికల్ సాహిత్యం, అలాగే Hemachandra ద్వారా నిఘంటురచన మరియు వ్యాకరణం పనులు పెద్ద సంఖ్యలో (1088 AD-?), బాగా తెలిసిన. నైతిక కథ మరియు కవిత్వం యొక్క విధంగా కూడా చాలా కనిపిస్తాయి. అయితే, ప్రకృతి బాగా Hala (300 AD), శృంగార సాహిత్యం యొక్క ఉత్తమ ఉదాహరణ ద్వారా Gathasaptashati (700 శ్లోకాలు) అంటారు. ఇది 44 పద్యాల తన సొంత సహకారం పాటు 700 పద్యాల యొక్క సంగ్రహం. ఇది Pahai, Mahavi, రేవా, Roha మరియు Sasippaha వంటి కొద్ది poetesses సంపుటి లో చేర్చబడ్డాయి గమనించండి ఆసక్తికరంగా ఉంటుంది. కూడా జైన సన్యాసులు ద్వారా, ఒక ప్రస్ఫుటమైన మత తారస్థాయి రచించిన ప్రకృతి యొక్క విస్తారమైన కథ (కథ) సాహిత్యం, శృంగార అంశాలు పూర్తి. Vasudevahindi రచయిత అది చక్కెర పూసిన ఔషధం వంటి శృంగార భాగాలతో మోసపూరిత మతం, నేర్పిన సులభం వాస్తవం జైన్ రచయితలు ఈ మార్పు విధానం ఆరోపిస్తాడు. ప్రకృతి కవిత్వపు లక్షణం దాని సూక్ష్మభేదం ఉంది; అంతరార్థాన్ని (Hiyaali) దాని ఆత్మ. జైన్ సాహిత్యం Siddharasi (906 AD) Upamitibhava Prapancha కథ వంటి, చాలా సంస్కృతంలో అందుబాటులో ఉంది.
ప్రారంభ ద్రావిడ సాహిత్యం
Austric, ద్రావిడ, సైనో-టిబెటన్ మరియు ఇండో-యూరోపియన్: భారత ప్రజలు ప్రధాన నాలుగు విభిన్న ప్రసంగం కుటుంబాలకు చెందిన భాషలు మాట్లాడతారు. ఈ నాలుగు వివిధ భాష సమూహాలు ఉన్నప్పటికీ, వైవిధ్యం మధ్యలో ఐక్యత పండిట్ జవహర్ లాల్ నెహ్రూ వర్ణించారు జీవితం యొక్క కొన్ని అంతర్లీన సమానత్వ స్థావరాలలో ఒకటి ఏర్పరుస్తుంది ఈ భాష సమూహాలు, ద్వారా భారతీయ లక్షణం అమలు ఉంది.
ద్రావిడ సాహిత్యం ప్రధానంగా నాలుగు భాషలు, తమిళ్, తెలుగు, కన్నడ మరియు మలయాళం కలిగి. ఇవికాకుండా తమిళ్ దాని ద్రావిడ పాత్ర సంరక్షించబడిన ఇది పురాతన భాష. కన్నడ, ఒక సభ్య భాషగా, దాదాపు పాత తమిళ్ ఉంది. ఈ భాషలు సంస్కృతం నుండి పక్కకు అనేక పదాలు తీసుకురాబడ్డాయి. తమిళ ఒక ప్రామాణిక గత తో గుర్తించబడిన నిరంతర ఇది మాత్రమే ఆధునిక భారత భాష. ప్రారంభ సాంప్రదాయ తమిళ సాహిత్య సంగం సాహిత్యం, 'కూటమిలో అంటే ప్రధానంగా కవులు, అహం (ఆత్మాశ్రయ ప్రేమ కవితలు), మరియు పురం రెండు పాఠశాలలు (లక్ష్యం, ప్రజా కవిత్వం మరియు వీరోచిత) సూచించే అంటారు. పూర్తిగా భావోద్వేగాలు అన్ని రకాల, ప్రధానంగా శౌర్యం మరియు రాజులు కీర్తి, మరియు గురించి మంచి మరియు చెడు ఆత్మాశ్రయ ప్రేమికుడు భావోద్వేగాలు, మరియు పురం తో అహం ఒప్పందాలు. 18 రచనలు (సాహిత్యం యొక్క ఎనిమిది సంకలన మరియు పది దీర్ఘ పద్యాలు) కలిగి సంగం క్లాసిక్, బాగా వ్యక్తీకరణ వారి డైరెక్ట్నెస్ను కోసం పిలుస్తారు. ఈ 30 మహిళలు వీరిలో మధ్య 473 కవులు, రాశారు, ప్రసిద్ధ కవయిత్రి అవ్వైయార్ వాటిని ఒకటిగా. 102 పద్యాలు విషయంలో, రచయితలు తెలియదు. ఈ సంకలన చాలా ఈ సమయంలో 3 వ శతాబ్దం BC ఉన్నాయి, తోల్కప్పివమ్ కాలం, రాశారు తమిళ వ్యాకరణం, తమిళ కవిత్వం అర్థం. తోల్కప్పివమ్ కాలం ఐదు దృశ్యాలతో లేదా ప్రేమ రకములను, మరియు వారి సింబాలిక్ సమావేశాలు రూపొందించింది.క్రిటిక్స్ సంగం సాహిత్యం తమిళ్ మేధావి యొక్క సాక్ష్యం లేదు అని. తమిళులు, సాహిత్య కృషి వారి 2000 సంవత్సరాలలో, మంచి ఏమీ రాశారు. తిరువల్లువార్ ద్వారా ప్రసిద్ధ తిరుక్కురల్, 6 వ శతాబ్దములో, నోబెల్ దేశం ఒక మార్గనిర్దేశం సూత్రాలను ఒక పద్దతులుగా ఉపయోగపడతాయి. ఇది జీవితం పట్ల ఒక, లౌకిక నైతిక మరియు ఆచరణాత్మక వైఖరి తెలియచేస్తుంది. Chattanar ద్వారా ఇలంగో-Adigal, మరియు మణిమేఖలై (మణిమేఖలై కథ) రాసిన జంట పురాణాలు, సిలప్పాదికారం (కడియము యొక్క కథ) క్రీ.శ. 200-300 లో కొన్నిసార్లు వ్రాయబడింది మరియు ఆ కాలంలో తమిళ సమాజపు కాంతివంతమైన ఖాతాల ఇస్తుంది చేశారు. ఈ జీవితం యొక్క కార్డినల్ పాపాలు ఒత్తిడి వేసాయి విలువైన స్టోర్ మరియు గౌరవం మరియు ఘనతను పురాణాలలో ఉన్నాయి. మణిమేఖలై బౌద్ధమత సిద్ధాంతాలను ఒక విస్తృతమైన వైభవంగా ఉంది. తమిళ బ్రాహ్మణ మరియు బౌద్ధ విజ్ఞాన విజయం చెబుతాడు ఉంటే, కన్నడ దాని పురాతన దశలో జైన్ రాజ్యాన్ని చూపిస్తుంది. మలయాళం సంస్కృతం భాష కలిగి ఒక గొప్ప నిధి గ్రహించిన. నన్నయ (AD1100) మొదటి తెలుగు కవి. పురాతన కాలంలో, తమిళ్ మరియు తెలుగు సుదూర ప్రదేశాలకు వ్యాప్తి.
ఒక పురాతన తమిళ సాహిత్య మరొక అద్భుతమైన ఫీచర్ గుర్తించడానికి ఉంటే, స్పష్టమైన ఎంపిక (విష్ణు సంబంధించిన) వైష్ణవ భక్తి (భక్తి) సాహిత్యం ఉంటుంది. భారత సాహిత్యంలో ప్రయత్నం ఒక మనిషి దైవత్వం సాధించడానికి ఎలా తెలుసుకోవడానికి ఉంది. హీరో ఆరాధన ధోరణి వెనుక రహస్య ప్రేమ మరియు మానవత్వం సంబంధం ఉంది. వైష్ణవ భక్తి కవిత్వంలో, దేవుని మాకు తో మా suffereing మరియు గందరగోళం, మా ఆనందం మరియు శ్రేయస్సు భాగస్వామ్యం, ఒక మానవుడు ఈ భూమిపై పడుట. Vaishanava భక్తి సాహిత్యం పన్నెండు ఆళ్వార్ (దేవుని నిమజ్జనం ఒక) భక్తి పాటలు రాసిన సాధు-కవయిత్రులు, తో, దక్షిణ భారతదేశం యొక్క తమిళం మాట్లాడే ప్రాంతంలో 6 7 వ శతాబ్దం AD లో ప్రారంభమైన ఒక అన్ని-భారతదేశం దృగ్విషయం, ఉంది. వారు హిందూ ప్రాణం మరియు వారి లక్షణాలు కొన్ని శోషణ అయితే, బౌద్ధమతం మరియు జైనమతం యొక్క వ్యాప్తి తనిఖీ. ఒక మహిళ peot, ఆండాళ్, ఇందులో ఆళ్వార్ కవులు మతం, ప్రేమ (భక్తి) ద్వారా దేవుని భక్తి ఉంది, మరియు రోసరీ పారవశ్యం లో వారు భావన మరియు వ్యక్తీకరణలు ఆనందము రెండు లోతు ఏర్పడిన పాటలు వందల పాడారు. హిందూ మతం దేవుడు శివుని కీర్తిస్తూ భక్తి గీతాలను కూడా 6 8 వ శతాబ్దం తమిళ్ సెయింట్ కవి నాయనార్ (నాయకుడు, మాస్టర్) రాశారు (శివుడు మరియు విష్ణువు యొక్క ఆరాధన శైవ మరియు వైష్ణవ శాఖలుగా హిందువుల విస్తృత విభజన ఆధారమైంది) AD భావోద్వేగ భక్తి కవిత్వం ప్రాముఖ్యాన్ని పాటు, సాంప్రదాయ తమిళ నాగరికత యొక్క ప్రపంచంలోకి మాకు మార్గదర్శకాలు మరియు మాకు మొత్తం తమిళుల జాతి జాతీయ స్పృహ వివరిస్తుంది. అఖిలభారత స్పృహ వంటి భక్తి సాహిత్యం పుష్ప మధ్యయుగ కాలంలో దాదాపు అన్ని భారతీయ భాషలలో జరిగింది.
మధ్యయుగ సాహిత్యం
1000 AD లో ప్రకృతి స్థానిక తేడాలను తరువాత అపభ్రంస వంటి అనేవారు ఇది మరింత ఉచ్చారణ పెరిగింది, మరియు ఈ రూపుదిద్దుకోవడం మరియు జన్మించిన ఆధునిక భారత భాషలు దారితీసింది. ప్రాంతీయ భాషా మరియు జాతి పర్యావరణం బట్టి ఈ భాషలు, వివిధ భాషా లక్షణాలు భావించారు. రాజ్యాంగబద్ధంగా ఆధునిక భారతీయ భాషలు, కొంకణి, మరాఠి, సింధీ, గుజరాతీ (పశ్చిమ) గుర్తింపు; మణిపురి, బెంగాలీ, ఒరియా, అస్సామీ (తూర్పు); తమిళ, తెలుగు, మలయాళం మరియు కన్నడ (దక్షిణ) మరియు హిందీ, ఉర్దూ, కాశ్మీరీ, డోగ్రి, పంజాబీ, Maithali, నేపాలి మరియు సంస్కృత (ఉత్తర). రెండు గిరిజన భాషలు, బోడో మరియు శాంతాలీ కూడా రాజ్యాంగం గుర్తించింది. ఈ 22 భాషలు అవుట్, తమిళ గురించి 2000 సంవత్సరాలు చిన్న మార్పు దాని భాషా పాత్ర నిర్వహించడం పురాతన ఆధునిక భారత భాష. ఉర్దూ, ఆధునిక భారత భాషలు చిన్నది ఒక అరబిక్ పెర్షియన్ మూలం నుంచి స్క్రిప్ట్ తీసుకోబడిన, 14 వ శతాబ్దం AD లో రూపుదిద్దుకోవడం, కానీ ఇండో-ఆర్యన్ మూలాల నుండి పదజాలం, అంటే పెర్షియన్ మరియు హిందీ. సంస్కృతం, పురాతన భాషగా అయితే, ఉపయోగంలో చాలా ఇప్పటికీ ఉంది, మరియు భారతదేశం యొక్క రాజ్యాంగం ఆధునిక భారత భాషలు జాబితాలో చేర్చారు.
1000 మరియు 1800 AD మధ్య మధ్యయుగ భారత సాహిత్యం యొక్క అత్యంత శక్తివంతమైన ధోరణి దేశంలోని అన్ని ప్రధాన భాషలు ఆధిపత్యాన్ని భక్తి (భక్తి) కవిత్వం ఉంది. యూరోప్ యొక్క చీకటి మధ్య వయస్సు కాకుండా, భారతదేశం యొక్క మధ్య వయస్సు భారతదేశం యొక్క చరిత్ర ఒక చీకటి కాలం మూఢ ఊహ తత్వాన్ని ఇది గొప్ప యోగ్యత భక్తి సాహిత్యం యొక్క ఒక గొప్ప సంప్రదాయం మొదలైంది. భక్తి సాహిత్యం మధ్యయుగం ముఖ్యమైన అభివృద్ధి. ఇది ప్రేమ కవిత్వం ఉంది. ఒక లార్డ్, కృష్ణ లేదా రామ, గొప్ప విష్ణు రెండు ప్రధాన అవతారాలు కోసం లవ్. ఈ ప్రేమ భార్యాభర్తల మధ్య, లేదా ప్రేమికులకు మధ్య, లేదా సేవకుడు మరియు యజమాని మధ్య, లేదా తల్లిదండ్రులు మరియు పిల్లల మధ్య ప్రేమ చిత్రిస్తారు. ఈ ఒక నిజాయితీ మీరు నివసిస్తున్న దేవుని అవగాహన, మరియు మాత్రమే ప్రేమ తీసుకుని ఇది జీవితంలో కూడా సామరస్యాన్ని అంటే Godhood, యొక్క వ్యక్తిగత ఉంది. ప్రాపంచిక ప్రేమ కామ (ఎరోస్) మరియు దైవ ప్రేమ ప్రేమ (మార్మిక ఎరోస్) ఉంది. భక్తి లో ఆధిపత్యం గమనిక పారవశ్యం మరియు దేవుని తో మొత్తం గుర్తింపు. ఇది మతం ఒక కవితా విధానం మరియు కవిత్వం ఒక సన్యాసి విధానం. ఇది కనెక్షన్లు కవిత్వం ఉంది - దైవ ప్రాపంచిక కనెక్ట్, మరియు ఫలితంగా, లౌకిక ప్రేమ కవితా పాత రూపం అన్ని భాషలలో ఒక కొత్త అర్థం ప్రారంభమైంది. భక్తి కవిత్వం పెరుగుదల ప్రాంతీయ భాషలు (బాషా) పలికాయి. భక్తి భావన దూరంగా సంస్కృత ఉన్నత సంప్రదాయం చేసింది మరియు సాధారణ మనిషి యొక్క మరింత ఆమోదయోగ్యమైన భాష అంగీకరించారు. కబీర్ (హిందీ) సంస్కృతం ప్రవహిస్తున్న వంటి బాగా లేకుండ, భాష యొక్క నీటి వంటి అని చెప్పాడు. ఏడవ శతాబ్దం శైవ తమిళ్ రచయిత Manikkarvachakar కవిత్వం Thiruvachakam తన పుస్తకం లో గురించి చెప్పటానికి ఇలాంటి ఏదో ఉంది. భక్తి కూడా పురాతన కుల వ్యవస్థ దాడి మరియు భక్తి యొక్క క్యాచ్- పదం దేవుని ప్రతి మనిషిలో ఉంది ఎందుకంటే, మానవత్వం యొక్క ఆరాధన కూడా అంకితం. దాని కవులు పిలవబడేవి 'తక్కువ' కులాలకు చెందిన కదలిక, సారాంశం విధంగా తక్కువస్థాయి విభాగాన్ని ఉంది. భక్తి antitheology మరియు సంభావిత పాండిత్యానికి ఎలాంటి వ్యతిరేకంగా ఉంది.
తమిళంలో పురాతన భక్తి కవిత్వం యొక్క శక్తి బాగా అఖిలభారత ఎఫ్లోరెసెన్స్ భావిస్తారు ఏ మోషన్ లో సెట్. తమిళ తరువాత, పంపా యొక్క గొప్ప కోర్టు పురాణాలు 10 వ శతాబ్దంలో కన్నడ రూపొందించబడ్డాయి. కన్నడ భక్తిరసం సాహిత్యం, కృష్ణ, రామ మరియు శివ సంప్రదాయాలలో వివిధ సన్యాసుల Vachanas (సూక్తులు), బాగా తెలిసిన. Basavanna ఒక ప్రముఖ కన్నడ కవి, శివ భక్తుడు మరియు ఒక గొప్ప సామాజిక సంస్కర్త. అల్లామా ప్రభు (కన్నడ) మతం యొక్క వేషంలో కింద గొప్ప కవితలు రాశారు. కాలక్రమం ప్రకారం, మరాఠీ, కన్నడ దగ్గరగా వారసుడు, భక్తి కోసం తదుపరి వేదిక అయింది. Gyaneswar (1275 AD) మరాఠీ లో మొట్టమొదటి భక్తి కవి. తన టీనేజ్ లో అతను విఠల్ (విష్ణు) కోసం భక్తి తన కవితా సహకారం ప్రసిద్ధి చెందింది (అతను 21 సంవత్సరాల వయస్సులో మరణించాడు). ఏక్నాథ్ తన చిన్న కవితా కధనాలకు భక్తి abhangas (ఒక సాహిత్య రూపం) రాశారు, మరియు అతని దీని పాటలు అన్ని మహారాష్ట్ర పైగా స్పెల్ తారాగణం Tukarram (1608-1649 AD) ఉంది. అది 12 వ శతాబ్దంలో గుజరాతి ఉంది. Narsi మెహతా మరియు Premananda వంటి gujarati కవులు వైష్ణవ కవులు గెలాక్సీ ఒక ప్రముఖ స్థానంలో ఆక్రమిస్తాయి. కాశ్మీరి, బెంగాలీ, అస్సామీ, మణిపురి, ఒరియా, మైథిలి, బ్రజ్ Avadhi (గత మూడు భాషలు, గొడుగు భాష కింద హిందీ వస్తాయి) మరియు భారతదేశం యొక్క ఇతర భాషలు: క్రింది తరువాత, వరుస క్రమంలో ఉంది. Chandidas, బెంగాలీ కవి, తన కవితల తేటతనము మరియు తీయగా గొప్ప మేధావి ప్రశంసలు ఉంది. అదేవిధంగా, మైథిలి లో విద్యాపతి ఒక కొత్త కవితా భాష రూపొందించినవారు. లాల్ దేడ్, కాశ్మీరీ ముస్లిం మతం కవయిత్రి, ఆధ్యాత్మిక భక్తి ఒక కొత్త కోణాన్ని ఇచ్చింది. జయదేవుడు 12 వ శతాబ్దం సంస్కృత గీత కవి, గోవింద దాస్ (16 వ శతాబ్దం), బలరాం దాస్ మరియు ఇతరులు వంటి భక్తి బెంగాలీ కవులు పెద్ద సంఖ్యలో ప్రభావితం. శ్రీ చైతన్య (1486-1533), ఒక గొప్ప బెంగాలి సెయింట్, వైష్ణవ మత మరియు సాహిత్య ఉద్యమంగా సహాయపడింది ఇది ఒక దేశం విశ్వాసం చేసిన మరియు జీవుడు గోస్వామి సహా బెంగాలీ కవులు, హోస్ట్ ప్రేరణ నిరంతరం యొక్క అయ్యింది. శంకరదేవుని (1449-1568), ఒక అస్సామీస్ భక్తి కవి, వైష్ణవ ప్రచారం నాటకాలు (Ankiya-నాట్) మరియు కీర్తనలు (భక్తి పాటలు) మరియు ఒక పురాణం మారింది. అదేవిధంగా, జగన్నాథ్ దాస్ ఆధ్యాత్మికంగా ఒరిస్సా అన్ని ప్రజలు యునైటెడ్ మరియు ఒక దేశం స్పృహ సృష్టించిన Bhagavat (కృష్ణ కథ), రాసిన ఒరియా లో ఒక పురాణ భక్తి కవి. బౌల్లు (పిచ్చి ప్రేమికులకు) అంటారు గ్రామీణ బెంగాల్ ముస్లిం మతం మరియు హిందూ మతం సాధు-కవయిత్రులు వైష్ణవ మరియు సూఫి తత్వంలో (దివ్య ప్రేమ సిద్ధాంతం enunciates ఇది ఇస్లామిక్ ఆధ్యాత్మికత) రెండు ప్రభావంతో దైవ మత్తు మౌఖిక కవిత్వం రూపొందించినవారు. దౌలత్ కాజి మరియు Saiyad Alaoal (17 వ శతాబ్దం AD) మధ్యయుగ ముస్లిం మతం బెంగాలీ కవులు ఇస్లాం మతం మరియు హిందూ మతంలో సంతోషంగా సాంస్కృతిక మరియు మతపరమైన సంశ్లేషణ ద్రోహం, Sufistic తత్వశాస్త్రం ఆధారంగా కథనం పద్యాలు వ్రాశాడు. నిజానికి, భక్తి హిందూ మతం-ముస్లిం మతం ఐక్యత కోసం ఒక గొప్ప వేదిక మారింది. కబీర్ (హిందీ) (రామ మరియు కృష్ణ వంటి అనేక దేవతలు ఒక సర్వాంతర్యామిగా దేవుడు నమ్మకం మరియు) సంత్ సంప్రదాయం యొక్క కవులలో అన్నిటికంటే. కబీర్ కవిత్వం భక్తి, మార్మిక మరియు సామాజిక సంస్కరణలు వివిధ అంశాలను తత్వం.
హిందీ సాహిత్యం, దాని సుప్రా ప్రాంతీయ పాత్ర తో, అప్పటి అనేక భాషలు మరియు మాండలికాలు సమ్మేళనం అభివృద్ధి చేసిన హిందీ, రాయడానికి నమ్దేవ్ (మరాఠీ) మరియు గురు నానక్ (పంజాబీ) మరియు ఇతరులు ఆకర్షించింది, మరియు ఒక గొడుగు వంటి అనేవారు భాష. హిందీ మరియు విశాలమైన విస్తీర్ణంలో కేంద్ర అది కారణం. సూరదాస్, తులసీదాస్ మరియు మీరా భాయి (16 శతాబ్దానికి 15) హిందీ సాధించిన వైష్ణవ భావగీతాల గొప్ప ఎత్తులు సూచించడానికి. తులసీదాస్ (1532 AD) తన ప్రసిద్ధ పురాణ, Ramacharit మానస్ (రామ పనులకు సరస్సు) రాసిన రామ భక్తి కవులు గొప్ప ఉంది. నిజానికి, రామాయణం, మహాభారతం వంటి పురాణాలు కొత్త భాషలలో ఒక పునర్జన్మ పొందింది. ఈ భాషలు చాలా కొత్త భాషలు తాజా జీవితం, ఒక నూతన ఔచిత్యం, మరియు గొప్ప సంస్కృత ఇతిహాసాలు అర్ధవంతమైన పునర్జన్మ, మరియు వారి టర్న్ అందించిన పదార్ధం ఈ పురాణాలు మరియు శైలి ఇచ్చింది. తెలుగు తమిళ్లో కంబన్, హిందీ లో Krittibasa మలయాళంలో Ezhuttacchan బెంగాలీలో ఓజా, ఒరియా లో సరళ దాస్ తులసీదాస్ మరియు నన్నయ బాగా knoown మరియు దళం ఉన్నాయి.మాలిక్ ముహమ్మద్ Jayasi, Raskhan, రహీం మరియు ఇతర వంటి ముస్లిం మతం కవులు సుఫీ మరియు వైష్ణవ కవితలు రాశారు. మధ్యయుగ భారతదేశం యొక్క ప్రత్యేక లక్షణం అని మత మరియు సాంస్కృతిక సంశ్లేషణ దాని సాహిత్యంలో సమృద్ధిగా వ్యక్తీకరణ తెలుసుకుంటాడు. ఇస్లామిక్ మూలకం తదుపరి మాత్రమే ఉపనిషద్ హిందూ మతం మూలకం, అన్ని పరివ్యాప్త ఉంది. నానక్, మొదటి గురువు అనేక భాషలలో రాశారు, కానీ ఎక్కువగా పంజాబీ లో, మరియు మతాంతర కమ్యూనికేషన్ యొక్క ఒక గొప్ప కవి. నానక్ నిజం సుప్రీం ఉంది, కానీ నిజం పైన నిజాయితీ దేశం చెప్పారు. గురునానక్ మరియు ఇతర సిక్కు గురువులు రామ మరియు కృష్ణ వంటి అనేక దేవతలు ఒక సర్వాంతర్యామిగా దేవుని నమ్మకం ఇది సంత సంప్రదాయం, చెందిన, మరియు లేదు. సిక్కు గురువుల కవిత్వం గురు గ్రంథ్ సాహిబ్ (పూజిస్తారు బుక్), మార్పు ఒక రియాలిటీ (Sat) విశ్వ చట్టం (Hukum), ధ్యానం (సత్నాం), కరుణ మరియు సామరస్యాన్ని గురించి మాట్లాడేటప్పుడు ఒక బహుభాషా టెక్స్ట్ (దయా లో సేకరించిన మరియు సంతోష్).Bulleh షా, అత్యంత ప్రసిద్ధ ముస్లిం మతం పంజాబీ కవి, పంజాబీ Kafi (పద్యం రూపం) ద్వారా సుఫీ ప్రాచుర్యం. Kafi పల్లవి తరువాత చరణాలు లో ఒక చిన్న పద్యం మరియు ఒక నాటకీయ విధంగా పాడారు. షా లతీఫ్ తన పవిత్ర పని Risalo లో ప్రసిద్ధ సింధీ ముస్లిం మతం కవి (1689 AD) దైవ నిజం సూఫీ ఆధ్యాత్మిక ప్రేమ వివరించారు.
భక్తి మహిళా కవులు
ఆ కాలంలో వివిధ భాషలలో రచయిత్రులు సహకారం ప్రత్యేక శ్రద్ధ అవసరం. కుడి వేదాల రోజుల నుండి మొదలైనవి Ghosha, లోపాముద్రల, Gargi, మైత్రేయి, Apala, Romasha Brahmavadini, వంటి రచయిత్రులు, (6000 BC - 4000 BC), ప్రధాన సంస్కృత సాహిత్యంలో మహిళల చిత్రం పై దృష్టి. పాళీ Mutta మరియు Ubbiri మరియు Mettika వంటి బౌద్ధ సన్యాసినులు యొక్క పాటలు (6 వ శతాబ్దం BC) వెనుక వదిలి జీవితం కోసం భావాలు హింస వ్యక్తం. అల్వార్ మహిళలు కవులు (6 వ శతాబ్దం), ఆండాళ్ మరియు ఇతరులు వంటి, దైవ కోసం వారి ప్రేమకు వ్యక్తీకరణ ఇచ్చింది. లాల్ దేడ్ (1320-1384), కాశ్మీర్ Lalded & హబ్బాకు Khatun నుండి ముస్లిం మతం కవయిత్రి భక్తి యొక్క సంత్ సంప్రదాయం ప్రాతినిధ్యం మరియు ఆధ్యాత్మిక అనుభవం యొక్క PEERLESS రత్నాలు ఇవి Vakhs (సిద్దాంతాలు), రాశాడు. కన్నడ మీరా తమిళంలో గుజరాతీ, రాజస్థానీ మరియు హిందీ లో బాయి, (ఆమె మూడు భాషలలో రాశాడు), Avvayyar, మరియు Akkamahadevi, వారి పరిపూర్ణ గీత తీవ్రత ప్రసిద్ధి మరియు భావోద్వేగ అప్పీల్ ఉన్నారు. వారి రచనలు సమయంలో వీచే సామాజిక పరిస్థితులు, మరియు ఇంట్లో మరియు సమాజంలో స్త్రీ యొక్క స్థానం గురించి మాకు మాట్లాడటం. వారు అన్ని చిన్న సాహిత్యం లేదా భక్తి ఔత్సుక్యము పద్యాలు, అధిభౌతిక లోతు రాశారు, మరియు అంకితం మరియు అతిజాగ్రత్తగా ఒక ఆత్మ తో. వారి మార్మిక మరియు అధిభౌతిక వెనుక ఒక దివ్య బాధపడటం ఉంది. వారు ఒక పద్యం లోకి జీవితం కాటు ప్రతి గాయం మారిన.
మధ్యయుగ సాహిత్యం ఇతర ట్రెండ్లులో
భక్తి మధ్యయుగపు సాహిత్యంలో మాత్రమే కారక కాదు. Kissa మరియు వార్ అని పిలుస్తారు పంజాబీ ప్రేమ పదములు మరియు వీరోచిత కవిత్వం, ప్రముఖ పంజాబీ మధ్యయుగ రూపాలు. అత్యంత ప్రసిద్ధ పంజాబీ ప్రేమ యక్షగానం HIR రంజా Warris షా అనే ముస్లిం మతం కవి మరణంలేని పుస్తకం. గ్రామం బార్డ్స్ పాడిన ఒక ప్రముఖ పంజాబీ వీరోచిత యక్షగానం, నోటి, నాదిర్ షా Najabat యొక్క var. Var పంజాబీ కవిత్వం, సంగీతం మరియు డ్రామా ప్రసిద్ద, అన్ని ఒక లోకి గాయమైంది ఉంది, మరియు ప్రారంభ కాలంలో నుంచి అమలులో ఉంది. హిందీ లో, 1700 మరియు 1800 AD మధ్య, బిహారీ లాల్ మరియు కేశవ్ దాస్ వంటి అనేక కవులు, Sringara (శృంగార సెంటిమెంట్) యొక్క లౌకిక కవిత్వం, మరియు ఇతర కవులు పెద్ద సంఖ్యలో రూపొందించినవారు పద్య రూపంలో, కవిత్వం యొక్క పూర్తి శ్రేణిని విద్యా ఖాతాల రాశారు.
మధ్యయుగ కాలంలో, ఉర్దూ, ఒక భాషగా, ఉనికిలోకి వచ్చింది. ఇది మొదటి ఒక కొత్త భాష యొక్క పుట్టుకకు ఇది (అప్పుడు హిందవీ అంటారు) పెర్షియన్ మరియు హిందీ కలిపి కవిత్వం, ప్రయోగాలు చేసిన అమీర్ ఖుస్రో (1253 AD), భారతదేశం యొక్క మిశ్రమ సంస్కృతికి ప్రారంభ ఆర్కిటెక్ట్, మరియు ఒక గొప్ప సూఫీ కవి, తరువాత గుర్తింపు ఉర్దూ. ఉర్దూ ఎక్కువగా కవిత్వంలో పెర్షియన్ రూపాలు మరియు మీటర్ల తరువాత, కానీ కూడా పూర్తిగా భారత రూపాలు కొన్ని స్వీకరించింది. గజల్స్ (లిరికల్ ద్విపద), marsia (గీతం) మరియు qasidah (ప్రశంసలను భావగీతం) ఇరానియన్ సంతతికి చెందినవారు. (1706-1781) సౌదా తన ముందు సాధనకు పోరాడుతున్న చేసిన ఉర్దూ కవిత్వం ఓజస్సును మరియు పాండిత్యము ఇచ్చిన మధ్యయుగ కవులు, మధ్య మొదటి. అప్పుడు, ఇది దర్ద్ (1720-1785) మరియు మీర్ టఖీ మీర్ (1722-1810) ఉర్దూ పరిపక్వత మరియు తరగతి ఇచ్చిన ఉంది, మరియు ఆధునిక కాలం గా గురిచేసింది.
ఆధునిక భారత సాహిత్యం
19 శతాబ్దపు భారతీయ పునరుజ్జీవన
దాదాపు అన్ని భారతీయ భాషలలో, ఆధునిక వయస్సు 1857 లో భారతదేశం యొక్క స్వాతంత్ర్యం కోసం మొదటి పోరాటం ప్రారంభమవుతుంది, లేదా ఆ సమయంలో సమీపంలో. పాశ్చాత్య నాగరికత ప్రభావం, రాజకీయ చైతన్యం పెరుగుదల, మరియు సమాజంలో మార్పు ఆ సమయంలో రాశారు ఏమి కనిపించింది. పశ్చిమ ప్రపంచంతో సంప్రదించండి ఇతర భారతదేశం యొక్క ఒక వైపు పశ్చిమ ఆలోచన యొక్క అంగీకారం, మరియు అది యొక్క తిరస్కరణ ఫలితంగా, మరియు ఆమె పురాతన కీర్తి మరియు భారత స్పృహ పునరుద్ధరించడానికి చేసిన ప్రయత్నంలో ఫలితంగా. రచయితలు పెద్ద సంఖ్యలో ఒక natinal భావజాలం కోసం వారి శోధన, భారతీయ మరియు పాశ్చాత్య మధ్య సమన్వయం చూపాడు. ఈ వైఖరులు 19 వ శతాబ్దం భారతదేశం లో పునరుజ్జీవన తీసుకురావాలనే కలిపారు. కానీ విదేశీ ఆధిపత్యాన్ని కింద ఇది ఒక దేశం లో ఒక పునరుజ్జీవన ఉంది. కాబట్టి అది శాస్త్రీయ వాదన, వ్యక్తిగత స్వేచ్ఛ మరియు మానవతావాదం ఆధిపత్య లక్షణాలు ఉన్న 14 15 వ శతాబ్దం యూరోప్ లో వ్యాపించింది ఇది పునరుజ్జీవన కాదని ఉంది. భారత పునరుజ్జీవన భారత జాతి, క్షణం మరియు పరిసర సందర్భంలో, వేరే ఆకారం పట్టింది, మరియు ఫలితంగా, జాతీయ reformistic మరియు revivalistic ఆలోచన, నెమ్మదిగా అఖిలభారత ఉద్యమం తనకుతాను మారిన ఇది సాహిత్యం ప్రవేశించింది దొరకలేదు లో నేతృత్వంలో రాజా Rammohun రాయ్ (1772-1833), బంకిం చంద్ర ఛటర్జీ, వివేకానంద, మాధవ్ గోవింద్ రనడే, యూ.వి.స్వామినాథ Aiyer, గోపాల్ క్రిష్ణ గోఖలే, కెవి పంతులు, నర్మదా శంకర్ Lalshankar డేవ్ మరియు othrs వంటి పునరుజ్జీవన నాయకులు దేశంలోని వేర్వేరు ప్రాంతాల్లో. పునరుజ్జీవన నాయకులు, నిజానికి, ప్రజలు దేశములో దేశీయవాదం instilling విజయం, మరియు వాటిని సామాజిక సంస్కరణ కోసం ఒక కోరిక మరియు వారి గత వైభవాన్ని ఒక సెంటిమెంట్ ఆత్రుతలో ప్రేరిత.
సాహిత్యం revolutionalised చాలా ముఖ్యమైన సాహిత్య కార్యక్రమం ఆధునిక భారతీయ భాషలలో సాహిత్య గద్యంలో ఆవిర్భావం, మరియు సెరంపోర్, బెంగాల్ వద్ద ఒక ఆంగ్లేయుడు పోషణలో ముద్రణాలయం రావడంతో, విలియం కారే (1761-1834), ఉంది. ఇది సంస్కృత మరియు పెర్షియన్ గద్య విస్తారమైన శరీరం, కానీ పరిపాలన మరియు ఉన్నత విద్య ఉపయోగం కోసం ఆధునిక భారతీయ భాషలలో గద్య కోసం అవసరం, కలిగి వాస్తవం, ఆధునిక కాలం ప్రారంభంలో వివిధ భాషలలో గద్య ఆవిర్భావం దారితీసింది. 1800 మరియు 1850 మధ్య భారత భాషలలో వార్తాపత్రికలు మరియు పత్రికలు పుట్టిన గద్య అభివృద్ధి కోసం చాలా ముఖ్యం. మరియు సెరంపోర్ యొక్క మిషనరీలు కెరీర్ బెంగాలీ జర్నలిజం ప్రారంభమైనది. ఒక శక్తివంతమైన మాధ్యమంగా గద్య వెలుగులోకి ఆధునికీకరణ ప్రక్రియ ఏకీభవించేటట్లు మార్పు తీసుకువచ్చాడు.
జాతీయతకు ఎమర్జెన్స్
ఇది ఒక ఆధునిక రాష్ట్ర ఆలోచన ఎందుకంటే పాశ్చాత్య ధోరణులు తో భారతదేశం యొక్క పరిచయం ఇండియన్ సమాజంలో రూట్ పట్టింది, కానీ చాలా త్వరలో, భారత బంకిం చంద్ర ఛటర్జీ (బెంగాలీ, 1838-1894) వంటి రచయితలు మరియు ఇతరులు ఈ కొత్తగా కొనుగోలు భావన ఉపయోగించుకున్నారు నిజం జాతీయవాదం వలసపాలన దాడి, మరియు ప్రక్రియలో నేల పాతుకుపోయిన జాతీయవాదం వారి సొంత బ్రాండ్, రూపొందించినవారు కు. బంకిం చంద్ర Durgesh నందిని (1965), మరియు ఆనంద్ మఠం (1882), వంటి అనేక చారిత్రాత్మక నవలలు అఖిలభారత ప్రజాదరణ కొనుగోలు మరియు జాతీయవాదం మరియు దేశభక్తి ధర్మానికి భాగంగా రాశారు. ఈ ప్రత్యామ్నాయ పశ్చిమ వలసవాదానికి ప్రత్యుత్తరం అనేక ఆమోదించారు సార్వత్రికవాదం విశిష్ట civilizational భావం. పునరుద్ధరణ మరియు సంస్కరణవాదం జాతీయవాదం నూతనంగా ఉద్భవిస్తున్న ఆలోచన యొక్క సహజ కొరలరీస్ ఉన్నాయి. రవీంద్రనాథ్ ఠాగూర్ (బెంగాలీ, 1861-1942), ఆధునిక భారతీయ సాహిత్యంలో గొప్ప పేరు, సమాఖ్య జాతీయ భావజాలం తన భావన యొక్క ఒక ముఖ్యమైన భాగంగా. అతను భారతదేశం యొక్క ఐక్యత ఉంది మరియు ఎల్లప్పుడూ వైవిధ్యం ఒక ఐక్యత కమిటీ. ఈ సంప్రదాయం పునాది నానక్, కబీర్, చైతన్య మరియు ఇతరులు వంటి సెయింట్స్ ద్వారా, సామాజిక స్థాయిలో భారతదేశం లో వేశాడు, రాజకీయ జరిగింది. ఇది తేడాలు-ఆ భారతదేశం ప్రపంచంలో అందిస్తున్న ఒప్పుకోలు ద్వారా ఈ పరిష్కారం-ఐక్యత ఉంది. ఫలితంగా, భారతదేశం యొక్క జాతీయవాదం దాని బహు కోసం భారతదేశం యొక్క ఆందోళన చూపిస్తున్న, పండిట్ జవహర్ లాల్ నెహ్రూ సలహా నిజం మరియు మహాత్మా మహాత్మా గాంధీ బోధించిన సహనం, మరియు అలీన తో, దాని ఆధ్యాత్మిక సంప్రదాయం కలిసిపోయాయి ఉంది. ఆధునిక భారత బహు బహుళ భాషా, బహు సాంస్కృతిక, లౌకిక, జాతీయ-రాష్ట్ర భావన.
నేషనలిజం, సంస్కరణవాదం మరియు పునరుద్ధరణ యొక్క సాహిత్యం
దేశభక్తి రచనలు విదేశీ పాలనకు వ్యతిరేకంగా ఒక కమ్యూనిటీ యొక్క నిరోధక, వివిధ భాషలలో దాదాపు ఆకస్మికంగా విస్తరించాయి. హిందీ బెంగాలీలో Rangalal ఉర్దూలో మీర్జా గాలిబ్ మరియు Bharatendu హరిశ్చంద్ర ఆ శకం యొక్క దేశభక్తి వాయిస్ తాము వ్యక్తం. ఈ వాయిస్ భారతదేశం యొక్క స్తవము కోసం, వలస పాలనకు వ్యతిరేకంగా, ఒక వైపు, ఉంది, మరియు ఇతర మీద. కాకుండా, మీర్జా గాలిబ్ (1797-1869) అసాధారణ చిత్రాలను మరియు రూపకాలు తో, ప్రేమ గురించి ఉర్దూలో గజల్స్ రాశారు. అతను ఒక సంతోషకరమైన ఉనికి మరియు ఒక చీకటి మరియు బాధాకరమైన అనుభవం రెండు జీవితం అంగీకరించారు. మైఖేల్ మధుసూదన్ దత్ (1824-73) బెంగాలీలో భారతీయ భాషలో మొదటి ఆధునిక ఇతిహాసం, మరియు స్వాభావిక ముక్తపద్య రాశారు. సుబ్రమణ్య భారతి (1882-1921) తమిళంలో కవితా సంప్రదాయం విప్లవం గొప్ప తమిళ్ దేశభక్తుడు-కవి. పురాణ లేదా చరిత్ర నుండి థీమ్స్ దేశభక్తి రీడర్ యొక్క అవసరాలను నిర్వర్తించారు ఎక్స్ప్రెస్ ప్రయోజనం తో, మైథిలి శరన్ గుప్తా (హిందీ, 1886-1964), భాయి వీర్ సింగ్ (పంజాబీ, 1872-1957), మరియు ఇతరులు, పురాణాలు రాయడానికి తీసిన.
నవల యొక్క పుట్టిన 19 వ శతాబ్దం సామాజిక సంస్కరణ సంబంధిత ఉద్యమం సంబంధం. వెస్ట్ నుండి అరువు ఈ నూతన సాహిత్య, కుడి భారత వ్యవస్థ లేకుండా నుండి, తిరుగుబాటు యొక్క ఒక ఆత్మ కలిగి ఉంటుంది. మొదటి తమిళ నవల, చందు మీనన్ శామ్యూల్ వి పిళ్ళై, మొదటి తెలుగు నవల, Krishnamma చెట్టీ శ్రీ రంగ రాజా చరిత్ర (1872), మరియు మొదటి మలయాళం నవల, (1889) ఇందు Lekha ద్వారా ప్రతాప్ ముదలియార్ చరిత్రం (1879) రాసేవారు సందేశాత్మక ఉద్దేశాలు మరియు ఒక Englishwoman, హెచ్ సాంఘీక కస్టమ్స్ మరియు అంటరానితనం వంటి పద్ధతులు, కుల వ్యత్యాసాలు, బెంగాలి నవల, Phulmani O Karunar Bibaran (1852), వంటి ఇతర మొదటి నవలలు మొదలైనవి వితంతువులు, యొక్క పునర్వివాహం నిరాకరించడానికి తిరిగి పరిశీలించడానికి కాథరిన్ MULLENS, లేదా లాలా Sriniwas దాస్ హిందీ నవల, పరీక్షా గురు (1882), ఒక సామాజిక సమస్యల పట్ల ప్రతిస్పందన మరియు ఉచ్చారణ యొక్క నమూనాలు భాగస్వామ్యం కనుగొనవచ్చు.
చారిత్రాత్మక నవలలు భారతదేశం యొక్క గత వైభవాన్ని వివరించడానికి, మరియు ఆమె ప్రజలు జాతీయ స్థాయిలో క్రమంగా, బంకిం చంద్ర ఛటర్జీ (బెంగాలీ), హరి నారాయణ్ ఆప్టే (మరాఠీ), మరియు ఇతరులు రాశారు. నవలలు గత మేధో మరియు భౌతిక గొప్పతనాన్ని స్తుతించు తగిన మీడియం ఉన్నట్లు, మరియు వారి బాధ్యతలు హక్కుల గురించి ఇండియన్స్ గుర్తు చేశారు. నిజానికి, 19 వ శతాబ్దం లో, జాతీయ గుర్తింపు ఆలోచన సాహిత్యం నుండి ఉద్భవించింది, మరియు అత్యంత ఇండియన్ రైటింగ్స్ Enlightment యొక్క వాయిస్ మారింది. ఈ భారతదేశం 20 వ శతాబ్దం ప్రారంభ చేరుకుంది సమయానికి నిజ, వాస్తవ స్థానం అర్థం మార్గం సుగమం. ఇది ఠాగూర్ వలసపాలన, వలస ప్రమాణాలు మరియు వలస అధికారం సవాలు, మరియు భారత జాతీయవాద కొత్త అర్థం ఇవ్వడం, నవల గోరా (1910) రచన ప్రారంభించారు ఈ సమయంలో.
భారత రొమాంటిసిజమ్
మూడు గొప్ప దళాలు గురిచేసింది భారత శృంగార ధోరణి ఆధునిక భారతీయ సాహిత్యంలో విధి ప్రభావితం. ఈ దళాలు శ్రీ అరబిందో యొక్క * మనిషి లో దివ్య కోసం (1872-1950) శోధన, ప్రకృతి మరియు మనిషి లో అందమైన కోసం ఠాగూర్ తపన, మరియు సత్యం మరియు అహింస తో మహాత్మా మహాత్మా గాంధీ యొక్క ప్రయోగాలు. శ్రీ అరబిందో, తన కవిత్వం మరియు తాత్విక గ్రంథం ద్వారా, 'లైఫ్ దైవ', ప్రతిదీ దైవత్వం యొక్క అంతిమ ప్రకటన అవకాశాన్ని అందిస్తుంది. అతను ఇంగ్లీష్ లో ఎక్కువగా రాశారు. అందం కోసం ఠాగూర్ తపన మానవత్వం సేవ దేవుని సంబంధం యొక్క ఉత్తమ రూపం అని గత పరిపూర్ణత యోగసూత్ర సాధించిన ఇది ఒక ఆధ్యాత్మిక తపన, ఉంది. ఠాగూర్ ఒక సుప్రీం సూత్రం pervading స్వభావం మరియు మొత్తం విశ్వం యొక్క తెలుసు. అది తెలిసిన ద్వారా మెరిసిపోయాడు ఎందుకంటే ఈ సుప్రీం సూత్రం, లేదా తెలియని మిస్టిక్, అందమైన ఉంది; మరియు అది మాత్రమే మేము శాశ్వత స్వేచ్ఛను ఆ తెలియని ఉంది. ఠాగూర్, అనేక splendoured మేధావి, నవలలు, చిన్న కథలు, వ్యాసాలు మరియు నాటకాలు రాశారు, మరియు ఎప్పుడూ కొత్త ప్రయోగాలు ప్రయత్నించండి నిలిపివేశాయి. బెంగాలీలో కవిత్వంగా ఆయన సేకరణ, గీతాంజలి (పాట సమర్పణలు), అవార్డు తర్వాత, వివిధ భారతీయ భాషలు ప్రేరణ రచయితలు ప్రేమ కవిత్వం యొక్క వయసు ఆదరణ, 1913 Tagores 'కవిత్వంలో నవల బహుమతి అందుకున్నారు. హిందీ ప్రేమ కవిత్వం యొక్క వయసు, నవోదయ, పెరుగుతున్న సూర్యుడు, కన్నడ Chhayavad, శృంగార రహస్య వయస్సు, అంటారు మరియు ఒరియా లో, అది Sabuj, ఆకుపచ్చ వయస్సు అంటారు. జయశంకర్ ప్రసాద్, Nirala సుమిత్ర నందన్ పంత్ మహాదేవి (హిందీ); వల్లత్తోల్, కుమరన్ (మలయాళం); కాళింది చరణ్ పాణిగ్రాహి (ఒరియా); BM Srikantayya, పుట్టప్ప, బెంద్రే (కన్నడ); విశ్వనాథ్ సత్యనారాయణ (తెలుగు); ఉమా శంకర్ జోషి (గుజరాతీ), మరియు ఇతర భాషలు కవులు వారి కవిత్వంలో మార్మిక మరియు శృంగార మారుతూ హైలైట్. Ravikiran మండల (మరాఠీ ఆరు కవుల సమూహం) యొక్క కవులు ప్రకృతి దాచిన నిజం శోధించిన. భారత కాల్పనికత మార్మిక నిండి ఉంది - గ్రీకు ఆనందం కోరుతూ, puritanic సంకెళ్ళు విచ్ఛిన్నం కోరుకుంటున్నాడు ఇంగ్లీష్ రొమాంటిసిజమ్, ఇష్టం లేదు. నిజానికి, ఆధునిక కాలంలో శృంగార ధోరణి పాగనిజం వేద గుర్తులను మరియు తరహాలో కాల్పనికత వేదాంతిక్ (ఒక రియాలిటీ తత్వశాస్త్రం) సూచిస్తుంది భారత కవిత్వం, ప్రకృతి మరియు మనిషి మధ్య ఏకత్వం, సంప్రదాయం అనుసరిస్తుంది. ముహమ్మద్ ఇక్బాల్ (1877-198), ఉర్దూ ఉత్పత్తి అని గొప్ప కవి, రెండవ మాత్రమే గాలిబ్ కు, తన కవిత్వంలో ప్రారంభంలో ఒక శృంగార-కమ్-జాతీయ దశ ద్వారా వెళ్ళింది. ఉర్దూ కవితల అతని ఉత్తమ సేకరణ బ్యాంగ్ ఐ దారా (1924). పాన్-ఇస్లామిజం తన తపన పెద్ద మానవత్వం కోసం తన ఆందోళన అతనికి అరికట్టేందుకు లేదు.
మహాత్మా మహాత్మా గాంధీ యొక్క రాక
ముప్ఫైల భారత సాహిత్య సన్నివేశంలో మార్క్సిజం రావడంతో భారతదేశం అనేక ఇతర దేశాల ఒక దృగ్విషయం. మహాత్మా గాంధీ మరియు మార్క్స్ రెండు సమాజంలో కోల్పోయిన విభాగాలు కోసం సామ్రాజ్యవాదం మరియు ఆందోళన ప్రతిపక్ష తొలగింపబడిన. ప్రోగ్రెసివ్ రైటర్స్ అసోసియేషన్ నిజానికి ముల్క్ రాజ్ ఆనంద్ (ఇంగ్లీష్) వంటి లండన్ లో కొన్ని బహిష్కృత రచయితలు, 1936 లో స్థాపించబడింది. అయితే, వెంటనే సమాజంలో కలిసి గాంధేయవాద మరియు మార్క్సిస్ట్ ఆలోచనలు తీసుకువచ్చిన ఒక గొప్ప అఖిలభారత ఉద్యమం మారింది. ఉద్యమం ఉర్దూ, పంజాబీ, బెంగాలీ, తెలుగు మరియు మలయాళం లో ముఖ్యంగా ప్రస్ఫుటమైన ఉంది, కానీ దాని ప్రభావం భారతదేశం మీద అన్ని భావించాడు. ఇది సాంఘిక వాస్తవికత తో తన / ఆమె సంబంధం మరలా పరీక్షించడం ప్రతి రచయిత ఒత్తిడి. హిందీ లో, Chhayavad Pragativad (ప్రగతి) వంటి అనేవారు ఒక ప్రగతిశీల పాఠశాల సవాలు చేశారు. నాగార్జునుడు undisputedly అత్యంత శక్తివంతమైన మరియు ప్రగతిశీల సమూహం యొక్క హిందీ కవి గుర్తించారు. బెంగాలీ కవులు, Samar సేన్ మరియు సుభాష్ ముఖోపాధ్యాయ, వారి కవిత్వం కొత్త సామాజిక రాజకీయ క్లుప్తంగ జోడించారు. ఫకీర్ మోహన్ సేనాపతి (1893-1918 ఒరియా) సామాజిక వాస్తవికత యొక్క మొదటి భారతీయ నవలా. మట్టి Rootedness దౌర్భాగ్యమైన కరుణ, మరియు వ్యక్తీకరణ యొక్క విధేయత సేనాపతి యొక్క నవలలు లక్షణాలు.మాణిక్ బందోపాధ్యాయ్ ను అత్యంత ప్రసిద్ధ మార్క్సిస్టు బెంగాలీ నవలా రచయిత. వైకోం ముహమ్మద్ బషీర్, SK Pottekkat మరియు Thakazhi శివశంకర పిళ్ళై వంటి మలయాళం ఫిక్షన్ రచయితలు, అధిక సాహిత్య విలువ ప్రగతిశీల సృజనాత్మక రచనను చరిత్ర సృష్టించాడు.వారు సాధారణ పురుషులు మరియు ఆర్థిక మరియు సాంఘిక అసమానతలను కాపాడింది మానవ సంబంధాల జీవితం అన్వేషించడం తాజా గ్రౌండ్ కవర్. శివరామ్ Karanath, కన్నడ అత్యంత బహుముఖ ఫిక్షన్ రచయిత, తన ప్రారంభ గాంధేయవాద పాఠాలు మర్చిపోయాను ఎప్పుడూ. శ్రీ శ్రీ (తెలుగు) ఒక మార్క్సిస్ట్, కానీ తన జీవితంలో తరువాత దశలో ఆధునికవాదం ఆసక్తి చూపించాడు. అబ్దుల్ మాలిక్, అస్సామీస్ లో, ఒక సైద్ధాంతిక దృష్టిలో రాసే. ప్రగతిశీల సాహిత్య క్లిష్టమైన నిబంధనలను సంత్ సింగ్ సెఖాన్ ద్వారా పంజాబీ లో ఈ దశ యొక్క మార్గదర్శకుడు పేర్కొన్నారు. ప్రగతిశీల రచయితలు 'ఉద్యమం జోష్ Malihabadi మరియు ఫైజ్ అహ్మద్ ఫైజ్ ఉర్దూ ప్రముఖ కవులు, దృష్టిని ఆకర్షించింది. రెండు పురాతన ప్రేమ గుర్తులను ఒక రాజకీయ అర్థం శరీరంలోకి మార్క్సిస్ట్ ఆత్మ తో నింపారని.
ఆధునిక థియేటర్ యొక్క మేకింగ్
10 వ శతాబ్దం తర్వాత సంస్కృత నాటకాలు దాని టేనోర్ కోల్పోయింది. ఇది మానవ అనుభవం వెనుక నిజం గ్రహించడం చిహ్నం మరియు సంజ్ఞ ద్వారా ఎక్కువ ఆధారపడ్డాయి. మధ్యయుగ భారతదేశ సాహిత్యం దివ్యమైన, కానీ వేదికపై జీవితం యొక్క లౌకిక ప్రాతినిధ్యం కొద్దిగా లేని ఇది ఆధ్యాత్మక కవిత్వం యొక్క ఒక శకం, ఉంది. వినోదం ఇటువంటి రకాల వ్యతిరేకంగా ఇస్లామిక్ నిషేధం అందువలన, డ్రామా ఉపేక్ష యొక్క స్థితిలో ఉండిపోయింది, భారతీయ థియేటర్ యొక్క తగ్గడానికి ఉంది, మరియు. అయితే, జానపద నాటకాలు ప్రేక్షకులను అలరిస్తున్న కొనసాగింది.
ఆధునిక కాలంలో ఆవిష్కరణ మరియు పశ్చిమ సాహిత్యం యొక్క ప్రభావం తో, డ్రామా కొత్త మలుపు తీసుకుంది మరియు సాహిత్యం యొక్క ఒక రూపంగా అభివృద్ధి. పార్సీ రంగస్థలం, 1850 భారత పురాణాలలో, చరిత్ర మరియు ఇతిహాసాలు ఆధారంగా నాటకాలు నిర్వహించడం ప్రారంభించాడు. దాని కదిలే బృందాల్లో తో, వారు దేశంలోని వేర్వేరు ప్రాంతాలకు ప్రయాణించారు మరియు వారి ప్రేక్షకుల మీద విపరీతమైన ప్రభావాన్ని. అఘా Hashr (1880-1931) పార్సీ రంగస్థలం యొక్క ఒక imporant నాటక రచయిత. కానీ పార్సీ నాటకాలు నిజానికి ఎక్కువగా వాణిజ్య మరియు చౌకగా ఉన్నాయి, ఆధునిక భారతీయ నాటకరంగం ప్రారంభ crudity మరియు superficiality ప్రతిస్పందనగా ప్రధానంగా పెరిగింది. Baratendu హరిశ్చంద్ర (హిందీ), గిరీష్ చంద్ర ఘోష్ (బెంగాలి), Dwijendra లాల్ రాయ్ (బెంగాలీ), Dinabandhu మిత్ర (బెంగాలీ, 1829-74), Ranchodbhai Udayram (గుజరాతీ, 1837-1923), MM పిళ్ళై (తమిళం), Balvant Padurang కిర్లోస్కర్ ( మరాఠీ, 1843-1885) మరియు రవీంద్రనాథ్ ఠాగూర్ వలసవాదం, సామాజిక అన్యాయం మరియు పాశ్చాత్యీకరణ వ్యతిరేకంగా నాటకాలు సృష్టించడానికి మా జానపద సంప్రదాయం గాధలను. జయశంకర్ ప్రసాద్ (హిందీ) మరియు ఆద్య Rangacharya (కన్నడ) భావవాదం మరియు వారు చుట్టూ ఇది ద్వారా కఠినమైన వాస్తవాలతో మధ్య ఘర్షణ హైలైట్ చారిత్రక మరియు సామాజిక నాటకాలు రాశారు. PS ముదలియార్ తమిళ్ వేదిక గౌరవం మరియు కొత్త దిశలో ఇచ్చింది. కానీ అన్ని లో, స్వాతంత్ర్యం రావడానికి భారతీయ సాహిత్యం నాటకంలో సాధారణంగా పేద. ఆధునిక థియేటర్ యొక్క మేకింగ్ భారతదేశం 1947 లో స్వాతంత్ర్యము పొందింది మాత్రమే తర్వాత పూర్తి మారింది.
మోడర్నిటీ కోసం శోధన
కళ యొక్క ఒక గొప్ప పని, భారతీయ సందర్భంలో, సంప్రదాయ మరియు అసలు రెండు వ్యక్తీకరణ. ఫలితంగా, ఆధునికవాదం యొక్క భావన వివిధ తరహాలో భారతీయ సందర్భంలో పెరిగింది. తపన కొత్త ఏదో సృష్టించడానికి ఉంది. పశ్చిమ ఆధునిక కూడా అనుకరణలకు వారి సొంత వాస్తవాల అర్థం సవాలుగా వచ్చింది. ఈ సమయంలో రైటర్స్ ఆధునికత వారి ఆలోచనలు వివరిస్తూ, వారి కార్యచరణ సమర్పించారు. ఒక కొత్త భాష వారి సొంత చారిత్రక స్థానం స్పష్టం కనుగొనబడింది. Jibanananda దాస్ (1899-1954) కవిత్వం మొత్తం జ్ఞానం ఉన్నది ఎవరు ఠాగూర్ తర్వాత అత్యంత ముఖ్యమైన బెంగాలీ కవి. అతను ఒక imagist మరియు ఉపయోగిస్తారు భాష కమ్యూనికేట్, కానీ రియాలిటీ సంగ్రహించడంలో కేవలం ఉంది. దీని నవల పతేర్ పాంచాలీ (రోడ్ యొక్క సాగా) Bibhuti భూషణ్ బందోపాధ్యాయ (1899-1950) బెంగాలీ ఫిక్షన్ రచయిత, సత్యజిత్ రే చిత్రీకరించారు, మరియు అంతర్జాతీయ గుర్తింపు పొందింది జరిగినది, వెళ్లిపోవడం అని పెద్దగా అవగాహనలేని మరియు warmhearted గ్రామం జీవితం అందిస్తుంది. ప్రకృతి మనిషి యొక్క రోజువారీ సంబంధించి గుర్తింపు కోసం తన తపన లో, అతను తక్కువ ఆధునిక రుజువు. తారా శంకర్ బందోపాధ్యాయ (బెంగాలీ 1898-1971) సమాజంలో హీరో అవుతాడు ఒక గ్రామం లేదా ఒక నగరం, తన నవలలు లో ఒక తరాల ఉంటున్న యొక్క స్థిర ప్రవాహ జీవితం వర్ణిస్తుంది. ప్రాంతీయ జీవితం, సామాజిక మార్పు మరియు మానవ ప్రవర్తన వర్ణనలతో, అతను అత్యంత విజయం సాధిస్తుంది. ఉమా శంకర్ జోషి (గుజరాతీ) కొత్త ప్రయోగాత్మక కవిత్వం ప్రారంభించారు మరియు ఆధునిక రోజు ప్రపంచంలో ముక్కలైపోయిన స్వీయ మాట్లాడారు. అమృతా ప్రీతమ్ (పంజాబీ) భూమి సంబంధం కోల్పోకుండా, ఒక విపరీతమైన కీర్తి ఒక బలమైన వ్యక్తిగత కవిత్వం సృష్టిస్తుంది. BS Mardhekar (మరాఠీ, 1909-1956) మనిషి మరియు వాటిని నుండి తలెత్తే అనివార్య నిరాశ పరిమితులను సూచిస్తూ, చిత్రాల సహాయంతో తన కవిత్వం సమకాలీన వాస్తవికత ప్రతిబింబిస్తుంది. గోపాల్ కృష్ణ అడిగ (1918-92), ప్రసిద్ధ ఆధునిక కన్నడ కవి, తన సొంత వ్యక్తిగత జాతీయం అభివృద్ధి, మరియు ఆధ్యాత్మిక మారింది. అతను కూడా తన సమయం వేదన ప్రదర్శిస్తుంది. ఆచరణాత్మకంగా అన్ని రచయితలు సమాజంలో నిస్సహాయత భావనను బయటకు మరియు చరిత్ర యొక్క పెద్ద రంగంలో తలెత్తే, మనిషి యొక్క నిరాశ ప్రతిబింబిస్తుంది. వెస్ట్, చట్టాల యొక్క క్షీణత మరియు మధ్య తరగతి విశ్వములో యొక్క భ్రమ పరిమితి, భారత ఆధునికత యొక్క లక్షణాలు కొన్ని. అయితే, మానవత్వం యొక్క సంప్రదాయం కూడా చాలా సజీవంగా మరియు ఆశ మెరుగైన భవిష్యత్ కోసం విస్మరించిన లేదు ఉంది. పశ్చిమ పరిభాష లో, ఆధునికవాదం దూరంగా ఏర్పాటు నియమాలు, సంప్రదాయాలు మరియు సమావేశాలు నుండి బ్రేకింగ్ ఉంది, కానీ భారతదేశం లో, అది ఇప్పటికే సాహిత్య నమూనాలు బదులుగా ఒక శోధన. కానీ ఒక అందువలన, ఒక భారతీయ ఆధునికత ఒక మొజాయిక్ వంటి వారని, ఆధునికత ఒకే సూచనగా గుర్తించడానికి మరియు కాదు.
స్వాతంత్రం తరువాత భారత సాహిత్య దృశ్య
స్వాతంత్ర్యం తరువాత, అర్ధ, భ్రమ ఎందుకంటే సమాజంలో విచ్ఛేదనం మరియు భారతదేశం యొక్క గత వారసత్వం తో విరిగిన సంబంధం ఒత్తిడి మరింత స్పష్టమైన మారింది. 1946 లో, భారతదేశం దేశంలోని విభజన తర్వాత, స్వతంత్రం పొందింది ముందు, ఉపఖండంలోని అత్యంత దారుణమైన రక్తపుటేరుల్ని చూసిన. ఆ పరిస్థితిలో భారతదేశం జాతీయవాదమునకు సంతాప జాతీయవాదం ఉంది. ఆ సమయంలో, రచయితలు మెజారిటీ పశ్చిమ ఆధునికవాదం యొక్క సూత్రాలు ఆధారంగా, ఒక భయంకరమైన కృత్రిమ ప్రపంచ పోషించాడు. తెలివితేటలు ఆధునికత రాజ్యం ప్రవేశించింది - లోపలి నిజం ఆందోళన చూపించింది experimentalists ఉన్నాయి. భారతదేశం యొక్క వంటి ఒక సంస్కృతిలో, గత ఆఫ్ రాని. ఇది ప్రస్తుతం కోసం నమూనాలు అందించి ఉంచుతుంది, కానీ లయ ఎందుకంటే నవీన experimentations యొక్క విఫలమయ్యాయి.
చాలా భారతీయ కవులు వెలుపల చూసారు, మరియు వారి మాస్టర్స్ TS ఎలియట్, Malarme, యేట్స్ లేదా కొంటే అంగీకరించారు, మరియు ప్రక్రియలో, ఠాగూర్, భారతి, కుమరన్ శ్రీ అరబిందో మరియు మహాత్మా గాంధీ తిరస్కరించింది. కానీ, అర్ధ, మరియు 'కృష్ణ మాడర్నిజం యొక్క కూడా అరవైలలోని యొక్క ఈ కవులు, ఒక గుర్తింపు సంక్షోభం అభివృద్ధి. ఈ నిర్దిష్ట గుర్తింపు సంక్షోభం, సంప్రదాయ Indianness మరియు పశ్చిమ ఆధునికత మధ్య సంఘర్షణ, ఆ రోజులలో భారతదేశం లో ప్రధాన భాష ప్రాంతాల్లో రచనల్లో discernable ఉంది. పశ్చిమ ఆధునికత వ్రాసాడు వారికి ప్రజానీకానికి మరియు వారి వాస్తవానికి తాము వేరు. కానీ ప్రయోగం భావన (Prayog) కొన్నిసార్లు కొత్త విలువలకు తపన మరియు ప్రాథమిక ఆంక్షలు లేదా విలువ యొక్క మూలాల శోధన పరీక్ష, పాశ్చాత్య ప్రభావం లేకుండా అభివృద్ధి. SH వాత్స్యాయన్ Ajneya (హిందీ), (అస్సామీ) Navakanta బారువా BS Mardhekar (మరాఠీ), హర్భజన్ సింగ్ (పంజాబీ), శరత్చంద్ర Muktibodh (మరాఠీ) మరియు VK గోకక్ (కన్నడ) కొత్త ఉద్యమం చేర్చి, ఒక ప్రత్యేకమైన స్వరం మరియు దృష్టి తో ఉద్భవించింది.
కాకుండా, సామాజిక వాస్తవికత యొక్క సాహిత్యం, మట్టి మూలాలను కలిగి, సమకాలీన సాహిత్యంలో ఆధిపత్య ధోరణి మారింది. ఇది ఒక ముప్ఫైలలో మరియు నలభై ప్రగతిశీల సాహిత్యం యొక్క కొనసాగింపు, కానీ పద్ధతిలో ఖచ్చితంగా తీవ్రవాద ఉంది. GM Muktibodh (హిందీ), బిష్ణు డే (బెంగాలీ) లేదా తెలుగు నగ్న (దిగంబర) కవులు పెకిలించబడిన గుర్తింపు మౌంటు సంక్షోభం వ్యతిరేకంగా కవి యొక్క ఒంటరి పోరాటం వెల్లడించింది. వారు వేదన మరియు పోరాటం నేపథ్యంపై రాజకీయ కవితలు రాశారు. ఇది నిబద్ధత ఒక కవిత్వం. సాహిత్యం ఇప్పుడు అణగద్రొక్కబడినవారు మరియు దోపిడీ తరలించబడింది. కన్నడ Bandaya (తిరుగుబాటుదారులు) ఒక తరగతి సమాజంలో హింస రూపాలు ఆందోళన. Dhumil (హిందీ) వంటి ప్రజలు సామాజిక వాస్తవికత యొక్క ఒక గొప్ప పరిధి చూపించాడు. ONV కురుప్ (మలయాళం) సామాజిక అన్యాయం పట్ల భావగీతాల కోపం యొక్క పదును జోడించారు. అప్పుడు డబ్బైల నక్సలైట్ ఉద్యమం వచ్చింది, మరియు అది తో పోస్ట్-మోడర్నిజం భారత సాహిత్య ప్రవేశించడం. భారత సందర్భంలో, పోస్ట్-మోడర్నిజం మీడియా పనిచేసే మరియు మార్కెట్ గైడెడ్ రియాలిటీ ప్రతిచర్యగా వచ్చారు - అస్తిత్వ వేదన అరవైలలో ఆధునికవాదం ప్రతిస్పందనగా, గుర్తింపు సంక్షోభం, మరియు ఆదర్శవాది యొక్క నిరాశ, కానీ అది నిరసన మరియు పోరాటం ప్రగతిశీల సాహిత్యం యొక్క ధోరణి నిర్వహించారు.
దళిత సాహిత్యం
పోస్ట్ ఆధునికతను కాలంలోని అత్యధిక అంశం ఒక ప్రధాన సాహిత్య శక్తిగా outcasts రచనలను ఆవిర్భావం, ఉంది. పదం దళిత అణగద్రొక్కబడినవారు అర్థం. సామాజికంగా వెనుకబడిన ఆందోళన ఉంది, మరియు ఇది దీనికి పేరు పిలుస్తారు, అండర్డాగ్స్ సామాజిక రాజకీయ పొట్టితనాన్ని స్పష్టం. దళిత ఉద్యమం మరాఠీ, గుజరాతీ ద్వారా సాహిత్యం లో ప్రారంభమైంది మరియు కన్నడ అంబేద్కర్ నాయకత్వంలో రాశారు. ఇది ఎందుకంటే అణగద్రొక్కబడినవారు దగ్గరగా కదిలే ప్రగతిశీల సాహిత్యం యొక్క వెలుగులోకి వచ్చింది. ఇది బ్రాహ్మణ విలువలను పాటించడం అగ్రకుల సాహిత్యం వ్యతిరేకంగా తీవ్రవాద నిరసన సాహిత్యం. మరాఠీ కవులు, నమ్దేవ్ Dhasal లేదా నారాయణ్ Surve, లేదా దయా పవార్, లేదా లక్ష్మణ్ గైక్వాడ్ వంటి నవలా రచయితలు, వారి రచనలు కమ్యూనిటీ యొక్క వేదన ప్రతిబింబిస్తాయి, మరియు పేద మరియు సమాజంలో చండాలుడు కోసం ఒక కేవలం మరియు వాస్తవిక భవిష్యత్ షేపింగ్ డిమాండ్. మహదేవ్ Devanur (కన్నడ) మరియు జోసెఫ్ Macwan (గుజరాతీ), వారి నవలలు, హింస, నిరసన మరియు దోపిడీ అనుభవం పరిష్కరించేందుకు. ఇది టోన్ మరియు ఇప్పటికే సాహిత్య చట్టాల సందర్భంలో సవాలు మరియు అక్షరాస్యతా ఉద్యమం మొత్తం ప్రక్రియ decentralises. ఇది ఒక ప్రత్యామ్నాయ సౌందర్యం సృష్టిస్తుంది మరియు సాహిత్య భాషా మరియు సాధారణ అవకాశాలను విస్తరించి. దళిత సాహిత్యం, సాహిత్యం అనుభవం ఒక కొత్త ప్రపంచ పరిచయం వ్యక్తీకరణ యొక్క పరిధి విస్తరిస్తుంది, మరియు outcasts మరియు పేద దళితులు భాష యొక్క బలాన్ని అమలుచేస్తుంది.
మిథాలజీ ఉపయోగించండి
గత మరియు ప్రస్తుత, చాలా కనిపించే పోస్ట్ ఆధునికతను కవిత్వం సన్నివేశంలో ఇది మరొక ధోరణి మధ్య పట్టణ మరియు గ్రామీణ స్పృహ మధ్య అంతరం, వంతెన చేయడానికి ఆధునిక సంకట ప్రస్తుత పురాణం ఉపయోగాన్ని ఉంది. పురాణ ఆలోచనలు, నిజానికి, తద్వారా 'మొత్తం కవిత్వం' ఆలోచన అధికార, కొనసాగింపు మరియు మార్పు మధ్య అంతరాలను మధ్యవర్తిత్వం ప్రయత్నాలు ఉన్నాయి. ఇదే పౌరాణిక పరిస్థితుల్లో ఉపయోగించి, ఒక విస్తారమైన పరిమాణం మానవత్వం నేడు నివసిస్తున్నారు దీనిలో ప్రస్తుత అస్తవ్యస్తమైన పరిస్థితి ఇవ్వబడుతుంది.పౌరాణిక గతంలో అతిగా మనిషి సంబంధం నొక్కి. ఇది క్రింది నిర్మాణం ఉంది. ఇది ప్రస్తుతం కోసం గతంలో ఒక పునరావిష్కరణ మరియు భవిష్యత్తు కోసం ఆధారపడినది. Ajneya యొక్క (హిందీ) కవిత్వంలో, ఒక వ్యక్తి యొక్క పరిధి ఒక పెద్ద వాస్తవికత యొక్క ఒక లొంగినట్టి భాగం తెలుసుకున్న వైపు మొగ్గు తెలుసుకుంటాడు. Ramakanta రథ్ (ఒరియా) మరియు Sitakant Mhapatra (ఒరియా) పోషణ మరియు దయ యొక్క ఒక జీవితం నుండి మనిషి యొక్క పరాయీకరణ మీద భావించు పురాణ లేదా జానపద లెజెండ్స్ ఉపయోగించడానికి. ఒక, వారి మూలాలను పరిశీలించడానికి వారి బంధం కనుగొనేందుకు, మరియు గత కొన్ని దశాబ్దాలుగా తీవ్రమైన ఆధునికవాదానికి కాలంలో అస్పష్టంగా అనుభవం మొత్తం ప్రాంతాల్లో, దర్యాప్తు ప్రయత్నిస్తున్న రచయితలు అనేక సందర్భాల్లో కనిపిస్తుంది. సమకాలీన భారత కవిత్వంలో, urbanity స్ఫూర్తిని, వ్యంగ్యం, నిర్మాణ చిత్రాలు, పౌరాణిక సన్నివేశాలు తరచుగా ఉపయోగిస్తారు ఒక వైఖరి, మరియు ఆవశ్యకత మరియు శాశ్వతత్వం యొక్క సమస్యలను నిరంతర ప్రమేయం పాటు, చాలా కనిపిస్తాయి. గిరీష్ కర్నాడ్, కంబర్ (కన్నడ), మోహన్ రాకేష్, మణి మధుకర్ (హిందీ), GP సతీష్ అలేకర్ (మరాఠీ), మనోజ్ మిత్ర మరియు బాదల్ Sircar (బెంగాలీ) వంటి నాటక భారతదేశం యొక్క present- అర్థం పురాణాలు, జానపద పురాణములు మరియు Religio-సెంట్రిక్ సంప్రదాయం ఉపయోగిస్తున్నారు రోజు ఉనికి. యూరో-సెంట్రిక్ ఆధునికవాదం ద్వారా నిష్క్రమణ కున్వర్ నారాయణ్ (హిందీ), దిలీప్ చిత్రే (మరాఠీ) మరియు Sankho ఘోష్ (బెంగాలి), యొక్క కవిత్వంలో మరియు Bhyrappa నవలలపై ఉపయోగించే ఒక కొత్త సామాజిక సాంస్కృతిక పౌరాణిక కోడ్, (కన్నడ) సృష్టించింది , Prapancham (తమిళ్) మరియు ఇతరులు. మిత్ ఇప్పుడు సాహిత్య టెక్స్ట్ యొక్క అర్ధవంతమైన ఉప టెక్స్ట్ ఆమోదింపబడింది. ఉర్ అనంత మూర్తి (కన్నడ), అతని కథల్లో, నేటి మార్చబడింది సందర్భంలో కొన్ని సంప్రదాయ విలువలు ఔచిత్యం అన్వేషిస్తుంది. అతని నవల, ఆయన సంస్కార, జీవితం యొక్క డిమాండ్ ఆవశ్యకత పరంగా మనిషి యొక్క ఆధ్యాత్మిక పోరాటం పేర్కొంటుంది ప్రపంచ క్లాసిక్, ఉంది. ఈ రచయితలు, తిరిగి కనుక్కొన్న, మరియు ముందుకు చూస్తున్న సమయంలో, ఒక మూలాలు అహంకారం తిరిగి ద్వారా, ఒక సృజనాత్మక విధంగా సంస్కృతి అంశాలు పునర్నిర్వచనం ప్రయత్నంలో చేసిన.
సమకాలీన సాహిత్యం
ఉత్తర Adhunika లో (పోస్ట్ ఆధునిక) శకం ప్రయత్నం, భారతీయునిగా, సహజమైన సామాన్యుడికి దగ్గరగా ఉండాలి సామాజిక స్పృహ ఉండటం. N. ప్రభాకరన్, మరియు P. Surendran వంటి మలయాళ రచయితలు మూడవ తరం పదం అత్యాధునికత వ్యతిరేక ఆధునికవాదం ఇష్టపడతారు మరియు ఏ స్పష్టమైన సామాజిక సందేశం లేదా తాత్విక బాధ్యతలను లేకుండా మానవ కథలు వ్యాఖ్యానం కేవలం కంటెంట్. Vijayadan Detha (రాజస్థానీ, గొడుగు భాష హిందీ కింద) మరియు సురేంద్ర ప్రకాష్ (ఉర్దూ) ఇప్పుడు ఏ సైద్ధాంతిక పక్షపాతాలు లేకుండా కథలు రాస్తూ. సాధారణ ఏదైనా అంగీకరించారు లేదు ఆధునికమైన ఆలోచన ఇప్పుడు ప్రశ్న. ఇది సాధారణ పాఠాలు క్లిష్టమైన అదనపు పాఠ్య నిర్మాణాలు ఉండవచ్చు ఇప్పుడు ఏర్పాటు. కేవలం కవిత్వంలో పేర్కొంది కూడా సాంస్కృతిక సూచనలు వివిధ అర్థ విలువలు కలిగి ఉంటాయి.
కొత్త అనుభవం స్థిర ప్రవాహ వివిధ నిర్లక్ష్యం ప్రాంతాల్లో వ్యవహరించే Jayamohan (తమిళ్), debēs రే (బెంగాలీ) మరియు శివప్రసాద్ సింగ్ (హిందీ) ద్వారా సమకాలీన భారతీయ నవలలు, మరియు ఆ ప్రాంతం యొక్క మాట్లాడే మాండలికం, ఒక మొత్తం భారతదేశం యొక్క ఒక మిశ్రమ చిత్రం, లో పాత విలువలు కాపాడుకోవడానికి పోరాడుతున్న, మరియు కొన్నిసార్లు వాటిని తొలగించటం ప్రక్రియలో, కూడా సులభంగా స్పష్టత. ఉత్తర Adhunikta (పోస్ట్-మోడర్నిజం) యొక్క ఈ కాలంలో, ఈ నవలలు అనే రీతుల్లో సమస్యలు తెలుసుకోవడం సమస్యలు నుండి ఆధిపత్య బదిలీ నాటకీయ. ఇది గ్రామాల అసలు భారతదేశం యొక్క ఒక సంగ్రహావలోకనం ఇస్తుంది, మరియు కూడా అది నిండా స్పష్టమైన ఈ దేశం హిందువులు, ముస్లింలు, సిక్కులు మరియు క్రైస్తవులు చెందిన చేస్తుంది. దీని సంస్కృతి మిశ్రమ సంస్కృతి. Indianness కేవలం అదృష్టం ఉంది, లేదా ఆ Indianness సామరస్యాన్ని మరియు క్రమంలో గుర్తించాల్సి ఉంది, మరియు భారత దృష్టి దాని సొంత రియాలిటీ గ్రహించలేడు ఈ ప్రాంతీయ నవలా బలవంతంగా పశ్చిమ Indologists, రూపొందించినవారు పురాణాలు నేలమట్టం చేశారు.
▲
| |||
| |||
Saturday 18 October 2014
| 
MṛcchakatikaFrom Wikipedia, the free encyclopedia
Jump to: navigation, search
The Little Clay Cart
An oleographic print depicting the female protagonist Vasantasenā, a rich courtesan.
Written by Śūdraka
Characters Chārudatta
Vasantasenā
Maitreya
Samsthānaka
Āryaka
Sarvilaka
Madanikā
Original language Sanskrit
Genre Sanskrit drama
Setting Ancient city of Ujjayini
Fifth century BC
Mṛcchakaṭika (The Little Clay Cart) (Sanskrit: मृच्छकटिकम्; also spelled Mrcchakatika, Mricchakatika, or Mrichchhakatika), is a ten-act Sanskrit drama attributed to Śūdraka (Sanskrit: शूद्रक), an ancient playwright generally thought to have lived sometime between the second century BC and the fifth century AD whom the prologue identifies as a Kshatriya king and a devotee of Siva who lived for 100 years.[1] The play is set in the ancient city of Ujjayini during the reign of the King Pālaka, near the end of the Pradyota dynasty that made up the first quarter of the fifth century BC.[2] The central story is that of noble but impoverished young Brahmin, Chārudatta (Sanskrit: चारुदत्त), who falls in love with a wealthy courtesan or nagarvadhu, Vasantasenā (Sanskrit: वसन्तसेना). Despite their mutual affection, however, the couple's lives and love are threatened when a vulgar courtier, Samsthānaka, begins to aggressively pursue of Vasantasenā.[3]
Rife with romance, comedy, intrigue and a political subplot detailing the overthrow of the city's despotic ruler by a shepherd, the play is notable among extant Sanskrit drama for its focus on a fictional scenario rather than on a classical tale or legend. Mṛcchakaṭika also departs from traditions enumerated in the Natya Shastra that specify that dramas should focus on the lives of the nobility and instead incorporates a large number of middle and lower-caste characters who speak a wide range of Prakrit dialects. The story is thought to be derived from an earlier work called Chārudatta in Poverty by the playwright Bhāsa, though that work survives only in fragments.[1]
Of all the Sanskrit dramas, Mṛcchakaṭika remains one of the most widely celebrated and oft-performed in the West, in part because its plot structure more closely resembles that of Western classics than other Hindu plays. The work played a significant role in generating interest in Indian theatre among European audiences following several successful nineteenth century translations and stage productions, most notably Gérard de Nerval and Joseph Méry's highly romanticized French adaptation titled Le Chariot d'enfant that premiered in Paris in 1850, as well as a critically acclaimed "anarchist" interpretation by Victor Barrucand called Le Chariot de terre cuite that was produced by the Théâtre de l'Œuvre in 1895.[2]
Contents
1 Plot Summary
2 Characters
3 Media
4 Notes
5 External links
Plot Summary[edit]Chārudatta is a generous man from the Brahman caste who, through his charitable contributions to unlucky friends and the general public welfare, has severely impoverished himself and his family. Though deserted by most of his friends and embarrassed by deteriorating living conditions, he has maintained his reputation in Ujjayini as an honest and upright man with a rare gift of wisdom and many important men continue to seek his counsel.
Though happily married and the recent father of a young son, Rohasena, Chārudatta is enamored of Vasantasenā, a courtesan of great wealth and reputation. After a chance encounter at the temple of Kāma, she has found that she loves him in return, though, the matter is complicated when Vasantasenā finds herself pursued by Samsthānaka, a half-mad brother-in-law of King Pālaka, and his retinue. When the men threaten violence, Vasantasenā flees, seeking safety with Chārudatta. Their love blossoms following the clandestine meeting, and the courtesan entrusts her new lover with a casket of jewelry in an attempt to ensure a future meeting.
Her plan is thwarted, however, when a thief, Sarvilaka, enters Chārudatta’s home and steals the jewels in an elaborate scheme to buy the freedom of his lover, Madanikā, who is Vasantasenā’s slave and confidant. The courtesan recognizes the jewelry, but she accepts the payment anyway and frees Madanikā to marry. She then attempts to contact Chārudatta and inform him of the situation, but before she can make contact he panics and sends Vasantasenā a rare pearl necklace that had belonged to his wife, a gift in great excess of the value of the stolen jewelry. In recognition of this, Chārudatta's friend, Maitreya, cautions the Brahmin against further association, fearing that Vasantasenā is, at worst, scheming to take from Chārudatta the few possessions he still has and, at best, a good-intentioned bastion of bad luck and disaster.
Refusing to take this advice, Chārudatta makes Vasantasenā his mistress and she eventually meets his young son. During the encounter, the boy is distressed because he has recently enjoyed playing with a friend's toy cart of solid gold and no longer wants his own clay cart that his nurse has made for him. Taking pity on him in his sadness, Vasantasenā fills his little clay cart with her own jewelry, heaping his humble toy with a mound of gold before departing to meet Chārudatta in a park outside the city for a day’s outing. There she enters a fine carriage, but soon discovers that she is in a gharry belonging to Samsthānaka, who remains enraged by her previous affront and is madly jealous of the love and favor she shows to Chārudatta. Unable to persuade his henchmen to kill her, Samsthānaka sends his retinue away and proceeds to strangle Vasantasenā and hide her body beneath a pile of leaves. Still seeking vengeance, he promptly accuses Chārudatta of the crime.
Though the Brahmin proclaims his innocence, his presence in the park along with his son's possession of Vasantasenā's jewels implicate the poverty-stricken man, and he is found guilty and condemned to death by King Pālaka. Unbeknownst to all, however, the body identified as Vasantasenā’s was actually another woman. Vasantasenā had revived and befriended by a Buddhist monk who nursed her back to health in a nearby village.
Just as Chārudatta faces execution, Vasantasenā appears and, seeing the excited crowd, intervenes in time to save him from execution and his wife from throwing herself onto a funeral pyre. Together the three declare themselves a family. Reaching the courts, Vasantasenā tells the story of her near death and, following her testimony, Samsthānaka is arrested and the good Prince Āryaka deposes the wicked King Pālaka. His first acts as the newly declared sovereign is to restore Chārudatta’s fortune and give him an important position at court. Following this good will, Chārudatta demonstrates in the final act his enduring virtue and charity, appealing to the King for pardon on behalf of Samsthānaka who is subsequently declared free.[4]
Characters[edit]Chārudatta, an impoverished young Brahmin
Maitreya, a poor Brahmin, Chārudatta’s friend
Vardhamānaka, a servant in Chārudatta's house
Radanikā, a maid in Chārudatta's house
Wife of Chārudatta
Rohasena, Chārudatta's son
Vasantasenā, a courtesan in love with Chārudatta
Vita, a courtier in service of Vasantasenā
Madanikā, Vasantasenā’s maidservant and confidant
Mother of Vasantasenā
Karnapūraka and Kumbhīlaka, Vasantasenā's servants
Bastard pages in Vasantasenā's house
King Pālaka
Samsthānaka, Brother to one of the King's concubines
Vita, a courtier in service of Samsthānaka
Sthāvaraka, Samsthānaka's servant
Āryaka, a herdsman and prince in exile who becomes king
Sarvilaka, a Brahmin and a thief, in love with Madanikā
Māthura, a gambling-master
Darduraka, a gambler, friend to Sarvilaka
Vīraka and Chandanaka, captains of the civil guard, friends to Sarvilaka
Goha and Ahīnta, executioners
Former masseur of Chārudatta who becomes a Buddhist monk
Judge
Bailiff
Scribe
Citizens, slaves, and attendants
Media[edit]Play adaptions: The play was translated into English, notably by Arthur W. Ryder in 1905 as The Little Clay Cart. (It had previously been translated as The Toy Cart by Horace Hayman Wilson in 1826.) Ryder's version was enacted at the Hearst Greek Theatre in Berkeley in 1907,[5] and in New York in 1924 at the Neighborhood Playhouse,[6] which was then an off-Broadway theatre, at the Theater de Lys in 1953,[7] and at the Potboiler Art Theater in Los Angeles in 1926, when it featured actors such as James A. Marcus, Symona Boniface and Gale Gordon.[8] The play has been adapted in several Indian languages and performed by various theatre groups and directors, like Habib Tanvir.
Film adaptations: The first silent film of Kannada film industry, Mricchakatika (Vasantsena) (1931), starring Kamaladevi Chattopadhyay and Utsav, a 1984 Hindi Bollywood film by Girish Karnad was based on an adaptation of this play.
The Indian play depicted in the 2001 film Moulin Rouge!, "Spectacular Spectacular", may have been based on The Little Clay Cart.
Notes[edit]^ a b Richmond, Farley P. (1990). Farley P. Richmond, Darius L. Swann, and Phillip B. Zarrilli, ed. "Characteristics of Sanskrit Theatre and Drama." in Indian Theatre: Traditions of Performance. Honolulu: University of Hawaii Press. pp. 55–62. ISBN 0824811909.
^ a b Oliver, Revilo Pendelton (1938). Rozelle Parker Johnson and Ernst Krenn, ed. "Introduction to 'The Little Clay Cart.' " in Illinois Studies in Language and Literature 23. Urbana: University of Illinois Press. pp. 9–44.
^ Basham, A. L; Intr. by Robert E. Goodwin (1994). Arvind Sharma, ed. The Little Clay Cart: An English Translation of the Mṛcchakaṭika of Śūdraka, As Adapted for the Stage. Albany: State University of New York Press. ISBN 0791417255. Cite uses deprecated parameters (help)
^ Śūdraka (1938). Revilo Pendelton Oliver, Rozelle Parker Johnson and Ernst Krenn, ed. "Mṛcchakaṭikā, The Little Clay Cart: A Drama in Ten Acts Attributed to King Sūdraka." in Illinois Studies in Language and Literature 23. Urbana: University of Illinois Press. pp. 45–210.
^ Wohlsen, Marcus (2005). "The Greatest Show on Earth: The First Indian Play Performed at UC Berkeley -- And Anywhere in the United States -- Took the Stage of the Greek Theater in 1907, Along with Elephants, Zebras, and a Cast of Hundreds". Illuminations. University of California Berkeley. Retrieved 17 July 2012.
^ "Prof. A. W. Ryder, of Sanskrit Fame; Head of That Department at University of California Dies in Classroom". New York Times. 22 March 1938.
^ Bracker, Milton (7 June 1953). "Story of a Determined Lady: Terese Hayden, Sponsor of New Play Series at Theatre de Lys, Is Undaunted Despite Disappointments in the Past". New York Times. p. X3.
^ Schallert, Edwin (9 December 1926). "'Clay-Cart' Hero Wins: 'Twas Ever Thus—Even in the Sanskrit". Los Angeles Times. p. A9.
External links[edit]The Little Clay Cart by Shudraka, full text of translation by Arthur William Ryder (1905).
The Mrichchakati; Or, The Toy Cart: A Drama by Sudraka, full text of translation by Horace Hayman Wilson (1826)
Retrieved from "http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Mṛcchakatika&oldid=619320672"
Categories: Sanskrit plays2nd-century BC booksPlays adapted into filmsHistory of PatnaHidden categories: Pages containing cite templates with deprecated parametersArticles containing Sanskrit-language textNavigation menuPersonal toolsCreate accountLog in NamespacesArticle Talk Variants
ViewsRead Edit View history More
Search NavigationMain page
Contents
Featured content
Current events
Random article
Donate to Wikipedia
Wikimedia Shop
InteractionHelp
About Wikipedia
Community portal
Recent changes
Contact page
ToolsWhat links here
Related changes
Upload file
Special pages
Permanent link
Page information
Wikidata item
Cite this page
Print/exportCreate a book
Download as PDF
Printable version
Languagesहिन्दी
Norsk bokmål
ਪੰਜਾਬੀ
संस्कृतम्
Svenska
Edit linksThis page was last modified on 31 July 2014 at 17:59.
Text is available under the Creative Commons Attribution-ShareAlike License; additional terms may apply. By using this site, you agree to the Terms of Use and Privacy Policy. Wikipedia® is a registered trademark of the Wikimedia Foundation, Inc., a non-profit organization.
Privacy policy About Wikipedia Disclaimers Contact Wikipedia Developers Mobile view
Jump to: navigation, search
The Little Clay Cart
An oleographic print depicting the female protagonist Vasantasenā, a rich courtesan.
Written by Śūdraka
Characters Chārudatta
Vasantasenā
Maitreya
Samsthānaka
Āryaka
Sarvilaka
Madanikā
Original language Sanskrit
Genre Sanskrit drama
Setting Ancient city of Ujjayini
Fifth century BC
Mṛcchakaṭika (The Little Clay Cart) (Sanskrit: मृच्छकटिकम्; also spelled Mrcchakatika, Mricchakatika, or Mrichchhakatika), is a ten-act Sanskrit drama attributed to Śūdraka (Sanskrit: शूद्रक), an ancient playwright generally thought to have lived sometime between the second century BC and the fifth century AD whom the prologue identifies as a Kshatriya king and a devotee of Siva who lived for 100 years.[1] The play is set in the ancient city of Ujjayini during the reign of the King Pālaka, near the end of the Pradyota dynasty that made up the first quarter of the fifth century BC.[2] The central story is that of noble but impoverished young Brahmin, Chārudatta (Sanskrit: चारुदत्त), who falls in love with a wealthy courtesan or nagarvadhu, Vasantasenā (Sanskrit: वसन्तसेना). Despite their mutual affection, however, the couple's lives and love are threatened when a vulgar courtier, Samsthānaka, begins to aggressively pursue of Vasantasenā.[3]
Rife with romance, comedy, intrigue and a political subplot detailing the overthrow of the city's despotic ruler by a shepherd, the play is notable among extant Sanskrit drama for its focus on a fictional scenario rather than on a classical tale or legend. Mṛcchakaṭika also departs from traditions enumerated in the Natya Shastra that specify that dramas should focus on the lives of the nobility and instead incorporates a large number of middle and lower-caste characters who speak a wide range of Prakrit dialects. The story is thought to be derived from an earlier work called Chārudatta in Poverty by the playwright Bhāsa, though that work survives only in fragments.[1]
Of all the Sanskrit dramas, Mṛcchakaṭika remains one of the most widely celebrated and oft-performed in the West, in part because its plot structure more closely resembles that of Western classics than other Hindu plays. The work played a significant role in generating interest in Indian theatre among European audiences following several successful nineteenth century translations and stage productions, most notably Gérard de Nerval and Joseph Méry's highly romanticized French adaptation titled Le Chariot d'enfant that premiered in Paris in 1850, as well as a critically acclaimed "anarchist" interpretation by Victor Barrucand called Le Chariot de terre cuite that was produced by the Théâtre de l'Œuvre in 1895.[2]
Contents
1 Plot Summary
2 Characters
3 Media
4 Notes
5 External links
Plot Summary[edit]Chārudatta is a generous man from the Brahman caste who, through his charitable contributions to unlucky friends and the general public welfare, has severely impoverished himself and his family. Though deserted by most of his friends and embarrassed by deteriorating living conditions, he has maintained his reputation in Ujjayini as an honest and upright man with a rare gift of wisdom and many important men continue to seek his counsel.
Though happily married and the recent father of a young son, Rohasena, Chārudatta is enamored of Vasantasenā, a courtesan of great wealth and reputation. After a chance encounter at the temple of Kāma, she has found that she loves him in return, though, the matter is complicated when Vasantasenā finds herself pursued by Samsthānaka, a half-mad brother-in-law of King Pālaka, and his retinue. When the men threaten violence, Vasantasenā flees, seeking safety with Chārudatta. Their love blossoms following the clandestine meeting, and the courtesan entrusts her new lover with a casket of jewelry in an attempt to ensure a future meeting.
Her plan is thwarted, however, when a thief, Sarvilaka, enters Chārudatta’s home and steals the jewels in an elaborate scheme to buy the freedom of his lover, Madanikā, who is Vasantasenā’s slave and confidant. The courtesan recognizes the jewelry, but she accepts the payment anyway and frees Madanikā to marry. She then attempts to contact Chārudatta and inform him of the situation, but before she can make contact he panics and sends Vasantasenā a rare pearl necklace that had belonged to his wife, a gift in great excess of the value of the stolen jewelry. In recognition of this, Chārudatta's friend, Maitreya, cautions the Brahmin against further association, fearing that Vasantasenā is, at worst, scheming to take from Chārudatta the few possessions he still has and, at best, a good-intentioned bastion of bad luck and disaster.
Refusing to take this advice, Chārudatta makes Vasantasenā his mistress and she eventually meets his young son. During the encounter, the boy is distressed because he has recently enjoyed playing with a friend's toy cart of solid gold and no longer wants his own clay cart that his nurse has made for him. Taking pity on him in his sadness, Vasantasenā fills his little clay cart with her own jewelry, heaping his humble toy with a mound of gold before departing to meet Chārudatta in a park outside the city for a day’s outing. There she enters a fine carriage, but soon discovers that she is in a gharry belonging to Samsthānaka, who remains enraged by her previous affront and is madly jealous of the love and favor she shows to Chārudatta. Unable to persuade his henchmen to kill her, Samsthānaka sends his retinue away and proceeds to strangle Vasantasenā and hide her body beneath a pile of leaves. Still seeking vengeance, he promptly accuses Chārudatta of the crime.
Though the Brahmin proclaims his innocence, his presence in the park along with his son's possession of Vasantasenā's jewels implicate the poverty-stricken man, and he is found guilty and condemned to death by King Pālaka. Unbeknownst to all, however, the body identified as Vasantasenā’s was actually another woman. Vasantasenā had revived and befriended by a Buddhist monk who nursed her back to health in a nearby village.
Just as Chārudatta faces execution, Vasantasenā appears and, seeing the excited crowd, intervenes in time to save him from execution and his wife from throwing herself onto a funeral pyre. Together the three declare themselves a family. Reaching the courts, Vasantasenā tells the story of her near death and, following her testimony, Samsthānaka is arrested and the good Prince Āryaka deposes the wicked King Pālaka. His first acts as the newly declared sovereign is to restore Chārudatta’s fortune and give him an important position at court. Following this good will, Chārudatta demonstrates in the final act his enduring virtue and charity, appealing to the King for pardon on behalf of Samsthānaka who is subsequently declared free.[4]
Characters[edit]Chārudatta, an impoverished young Brahmin
Maitreya, a poor Brahmin, Chārudatta’s friend
Vardhamānaka, a servant in Chārudatta's house
Radanikā, a maid in Chārudatta's house
Wife of Chārudatta
Rohasena, Chārudatta's son
Vasantasenā, a courtesan in love with Chārudatta
Vita, a courtier in service of Vasantasenā
Madanikā, Vasantasenā’s maidservant and confidant
Mother of Vasantasenā
Karnapūraka and Kumbhīlaka, Vasantasenā's servants
Bastard pages in Vasantasenā's house
King Pālaka
Samsthānaka, Brother to one of the King's concubines
Vita, a courtier in service of Samsthānaka
Sthāvaraka, Samsthānaka's servant
Āryaka, a herdsman and prince in exile who becomes king
Sarvilaka, a Brahmin and a thief, in love with Madanikā
Māthura, a gambling-master
Darduraka, a gambler, friend to Sarvilaka
Vīraka and Chandanaka, captains of the civil guard, friends to Sarvilaka
Goha and Ahīnta, executioners
Former masseur of Chārudatta who becomes a Buddhist monk
Judge
Bailiff
Scribe
Citizens, slaves, and attendants
Media[edit]Play adaptions: The play was translated into English, notably by Arthur W. Ryder in 1905 as The Little Clay Cart. (It had previously been translated as The Toy Cart by Horace Hayman Wilson in 1826.) Ryder's version was enacted at the Hearst Greek Theatre in Berkeley in 1907,[5] and in New York in 1924 at the Neighborhood Playhouse,[6] which was then an off-Broadway theatre, at the Theater de Lys in 1953,[7] and at the Potboiler Art Theater in Los Angeles in 1926, when it featured actors such as James A. Marcus, Symona Boniface and Gale Gordon.[8] The play has been adapted in several Indian languages and performed by various theatre groups and directors, like Habib Tanvir.
Film adaptations: The first silent film of Kannada film industry, Mricchakatika (Vasantsena) (1931), starring Kamaladevi Chattopadhyay and Utsav, a 1984 Hindi Bollywood film by Girish Karnad was based on an adaptation of this play.
The Indian play depicted in the 2001 film Moulin Rouge!, "Spectacular Spectacular", may have been based on The Little Clay Cart.
Notes[edit]^ a b Richmond, Farley P. (1990). Farley P. Richmond, Darius L. Swann, and Phillip B. Zarrilli, ed. "Characteristics of Sanskrit Theatre and Drama." in Indian Theatre: Traditions of Performance. Honolulu: University of Hawaii Press. pp. 55–62. ISBN 0824811909.
^ a b Oliver, Revilo Pendelton (1938). Rozelle Parker Johnson and Ernst Krenn, ed. "Introduction to 'The Little Clay Cart.' " in Illinois Studies in Language and Literature 23. Urbana: University of Illinois Press. pp. 9–44.
^ Basham, A. L; Intr. by Robert E. Goodwin (1994). Arvind Sharma, ed. The Little Clay Cart: An English Translation of the Mṛcchakaṭika of Śūdraka, As Adapted for the Stage. Albany: State University of New York Press. ISBN 0791417255. Cite uses deprecated parameters (help)
^ Śūdraka (1938). Revilo Pendelton Oliver, Rozelle Parker Johnson and Ernst Krenn, ed. "Mṛcchakaṭikā, The Little Clay Cart: A Drama in Ten Acts Attributed to King Sūdraka." in Illinois Studies in Language and Literature 23. Urbana: University of Illinois Press. pp. 45–210.
^ Wohlsen, Marcus (2005). "The Greatest Show on Earth: The First Indian Play Performed at UC Berkeley -- And Anywhere in the United States -- Took the Stage of the Greek Theater in 1907, Along with Elephants, Zebras, and a Cast of Hundreds". Illuminations. University of California Berkeley. Retrieved 17 July 2012.
^ "Prof. A. W. Ryder, of Sanskrit Fame; Head of That Department at University of California Dies in Classroom". New York Times. 22 March 1938.
^ Bracker, Milton (7 June 1953). "Story of a Determined Lady: Terese Hayden, Sponsor of New Play Series at Theatre de Lys, Is Undaunted Despite Disappointments in the Past". New York Times. p. X3.
^ Schallert, Edwin (9 December 1926). "'Clay-Cart' Hero Wins: 'Twas Ever Thus—Even in the Sanskrit". Los Angeles Times. p. A9.
External links[edit]The Little Clay Cart by Shudraka, full text of translation by Arthur William Ryder (1905).
The Mrichchakati; Or, The Toy Cart: A Drama by Sudraka, full text of translation by Horace Hayman Wilson (1826)
Retrieved from "http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Mṛcchakatika&oldid=619320672"
Categories: Sanskrit plays2nd-century BC booksPlays adapted into filmsHistory of PatnaHidden categories: Pages containing cite templates with deprecated parametersArticles containing Sanskrit-language textNavigation menuPersonal toolsCreate accountLog in NamespacesArticle Talk Variants
ViewsRead Edit View history More
Search NavigationMain page
Contents
Featured content
Current events
Random article
Donate to Wikipedia
Wikimedia Shop
InteractionHelp
About Wikipedia
Community portal
Recent changes
Contact page
ToolsWhat links here
Related changes
Upload file
Special pages
Permanent link
Page information
Wikidata item
Cite this page
Print/exportCreate a book
Download as PDF
Printable version
Languagesहिन्दी
Norsk bokmål
ਪੰਜਾਬੀ
संस्कृतम्
Svenska
Edit linksThis page was last modified on 31 July 2014 at 17:59.
Text is available under the Creative Commons Attribution-ShareAlike License; additional terms may apply. By using this site, you agree to the Terms of Use and Privacy Policy. Wikipedia® is a registered trademark of the Wikimedia Foundation, Inc., a non-profit organization.
Privacy policy About Wikipedia Disclaimers Contact Wikipedia Developers Mobile view
Monday 1 September 2014
| ఓం |
| ఆఙ్గికం భువనం యస్య వాచికం సర్వవాఙ్మయం ఆహార్యం చన్ద్రతారాది తం నమస్సాత్వికం శివమ్‌. |
| ఏమానందము భూమీతలమున! శివతాండవమట! శివలాస్యంబట! |
| అలలై; బంగరు కలలై, పగడపుఁ బులుఁగులవలె మ బ్బులు విరిసినయవి శివతాండవమట! శివలాస్యంబట! |
| వచ్చిరొయేమొ! వి యచ్చరకాంతలు జలదాంగనలై విలోకించుటకు శివలాస్యంబట! |
| యేమానందము భూమీతలమున! పలికెడునవె ప క్షులు బ్రాఁబలుకులొ! కల హైమవతీ విలసన్నూపుర నినాదములకు న్ననుకరణంబులొ! |
| కొమ్మల కానం దోత్సాహమ్ములు ముమ్మరముగ మన ములఁగదలించెనొ! తలనూచుచు గు త్తులుగుత్తులుగా నిలరాల్చును బూ వులనికరమ్ములు. |
| రాలెడు బ్రతి సుమ మేలా నవ్వును! హైమవతీ కుసు మాలంకారము లందునఁ దానొక టౌదు నటంచునొ! |
| లలితా మృదు మం జులమగు కాయము బూవుల తాకుల తో వసివాడదొ! |
| భారతియట పా ర్వతికి నలంకా రముఁ దీర్చెడునది! రమణీయస్మిత ములఁ గావించునొ యలరుల మృదువులు! |
| చతురాననుఁడే సవదరించునట శర్వునకుత్తమ సర్పవిభూషలు! వీచె విశబ్దిత కీచకములు మృదు వీచులుగాఁ ద ర్పితలోకమ్ములు మారుతములు గో టీ రితా బ్జుఁడగు శివునకు సేసలు జెల్లించుటకై |
| తకఝం తకఝం తక దిరికిట నా దమ్ములతో లో కమ్ముల వేలుపు నెమ్మిగ నిలఁబడి నృత్యమాడునెడ లయానుగతిఁ గ మ్రముగా శ్రుతిఁ బ ట్టుటకో! గొంతులు సవదరించు ను త్కటభృంగమ్ములు. |
| ఈ సెలకన్నెల కెవ్వరుజెప్పిరొ! యాసర్వేశ్వరు నభినయమహమును కుచ్చెళులెల్లెడ విచ్చలవిడిగా దుసికిళ్ళాడఁగ నసమునఁ బరుగిడు - |
| ఓ హో హో హో! యూహాఽతీతం బీయానందం బిలాతలంబున! |
| సంధ్యాసతి! యీ సంభ్రమ మేమిటె నవకుసుంభరా గవసన మేమిటె! |
| ఆకుంచత తి ర్యక్ప్రసారి ల జ్జామధుర కటా క్షపాతమేమిటె! |
| విలాసవక్రిత విచలన్మధ్యం బునహ్రీమతి! నీ వునువలెనేజిఱు పలకనిమేఖల వాలకమేమిటె! |
| యెవ్వరికోసర మీబిబ్బోకము! శివపూజకొ! యో చెలువా! యీకథ లెవ్వరు జెప్పిరె? యిలాతలంబే ఆడెడునట నా ర్యాప్రాణేశ్వరుఁ డోదినమణి! నిలు రా! దినమంతయుఁ బడమటి దేశపు వారలకీకథ నెఱిగించుటకై బరుగెత్తెదవో! |
| అలమృగములు గ న్నుల బాష్పమ్ములు విడిచెడునెందుకు! విశ్వేశ్వరునకు నడుగులుగడగుట కై పాద్యంబో!! |
| గుసగుసమని యీ కిసలయములు స మ్మదపూరముగా మాటలాడునెదొ!! యేమున్నది! లో కేశ్వరునాట్యమె |
| ఓ హో హో హో! యూహాఽతీతం బీయానందం బిలాతలంబున!! |
| నందినాంది |
| అర్థేందూత్ఫుల్లకేశం స్మితరుచిపటలీదంశితం గౌరవర్ణం తార్తీయీకం వహంతం నయన, మహికుల ప్రత్నభూషావితానం వృత్తారంభాఽట్టహాస ప్రవిచలితకకుప్చక్ర, మానందకందం తం వందే నీలకంఠం త్రిదశపతి శిరశ్చుంబిపాదాఽబ్జపీఠం. |
| వ్యాఖ్యానానాం స్వయంభుప్రముఖపరిషదాం దూరతోవర్తమానై ర్లోకాఽఽలోకోత్సవైస్తై రవిదితగతిభిర్విభ్రమైస్తారతారైః కుర్వంతం దేవకాంతాహృదయవలభిషున్యాస ముద్రాంస్మరస్య త్రైలోక్యాఽఽనందదాన ప్రవణ, ముపనిషత్ప్రాణ మీశం భజామః. |
| పాటలజటాఘటిత జూటరుచికోటిభృశపాటిత తమిస్రవలయం కూటశబరం పటునిశాటకుల ఝాటసుఖమోటనరసైకనిలయం కోటిశతకోటి సమకోటి నయనోత్థిత కృపీటభవ దగ్ధమదనం నాటితభువం ప్రళయనాటక మహారచన పాటవచణం హృదిభజే. |
| మత్తగజకృత్తియుతముత్తమమహర్షి గణచిత్త వనకోకిలమజం నిత్యసుఖదం త్రిదశకృత్యఫలదం, భువనమర్త్యపరిరక్షణచణం భావపరిముగ్ధగిరిజావనజతుల్యపదయావకరసాఽక్త శిరసం పీవరభుజం ప్రమథజీవనమముం సకలపావనతనుం హృదిభజే. |
| గంగాతరంగకణసంగ వికాసిజూటం సంధ్యాంతరిక్ష మివతారకితం దధానః నృత్యత్పదాఽగ్ర పరికల్పిత వేదజాతః కుర్యాద్దయాం, త్రిభువనాఽఽలయదీపఏషః. |
| దధన్నేత్రం గౌరీ ప్రణయముకురం మండనవిధౌ ప్రసన్న స్మేరాఽస్యం లలితలలితం చాంద్రశకలం మహాసంవిద్రూపం భుజగపతి భూషం శ్రుతిసతీ వతంసం శంసామః కిమపి కిమపి బ్రహ్మసరసం. |
| గౌరీకటాక్ష రేఖా చంద్రకితం వక్షఆదధానాయ పింగళజూటాయనమో గంగాకమనాయ, వేదవేద్యాయ. |
| కాష్ఠాఆస్ఫోటయంతం కహకహనినదైర్భీషణై రట్టహాసైః హస్తవ్యాక్షేపభంగైః ప్రసభమపద్రుతంవ్యోమ కుర్వంత ముచ్చైః పాదాఽఽఘాతై రధోగాం సవనగిరిగుహాకోటి ముత్కంపయంతం ధిం ధిం ధిం శబ్దఘోరం హృదివికటమహాకాల మాలోకయామః |
| ఛటచ్ఛటనదచ్చిఖాపటలపోషణం భీషణం బహిర్హుతవహం సృజన్విషమలోచనాఽభ్యంతరాత్‌ ప్రమత్తఇవ నృత్యతిప్రచలితాఽఖిలాంగస్సయ స్సమాఽఽపతతు మానసే తుహినశైల కూటోచ్ఛ్రితః. |
| బధ్నన్‌ నృత్తాంఽతరాంతః ప్రగళితమహిపాఽఽకల్పితం పట్టబంధం సంబాధోద్భిన్నఘోరశ్వసిత హుతవహాఽఽదీప్తదంష్ట్రావిటంకం ప్రోత్తాలస్వైరధీరైః పదయుగలమహాఽఽస్ఫోటనైః కల్పయంతం నానాభంగాన్‌ లయాఽబ్ధౌ భ్రుకుటితనిటలం శూలినంసంస్మరామః. |
| జయ జయ శంకర! శత్రుభయంకర! జయ జయ ప్రమథపిశాచవశంకర! జయ జయ తాండవ సంభ్రమసుందర! జయ జయ ధైర్యవిచాలితమందర! |
| జయ జయ శీతలచంద్రాఽఽభరణా! జయ జయ కరుణా శరణాఽఽచరణా! జయ గగనాంబర! శాతత్రిశూలా! జయ శుభంకరా! జయ మహాకాలా! |
| ఢక్కారవములు బిక్కటిల్ల దశ దిక్కుల మారుత దీర్ఘీకృతములు ఝణుఝణుఝణుత స్వనములకును బ్రతి నినదము లీఁనగ వనధి భంగములు శూలంబొన నాభీలత లేవఁగఁ గీలాచయములు లేలిహానములు ధగధగితములై నిగుడఁగ నగవులు గగన తలస్థులు బెగడ దేవతలు |
| నీ నృత్తములో నిఖిల వాఙ్మయము తానముగా మఱిగానము గాగను తాండవింపఁగాఁ దరుణంబై నది ఖండేందుధరా! గదలుము నెమ్మది. |
| జయ నాదలయాఽఽసాదితమూర్తీ! జయ జయ తాండవ సంభృతకీర్తీ! జయ గగనాంబర! శాతత్రిశూలా! జయ శుభంకరా! జయ మహాకాలా! |
| శివతాండవము | ||
| ||
|
| తలపైనిఁ జదలేటి యలలు దాండవమాడ నలలత్రోపుడులఁ గ్రొన్నెల పూవు గదలాడ మొనసి ఫాలముపైన ముంగుఱులు చెఱలాడఁ గనుబొమ్మలో మధుర గమనములు నడయాడఁ గనుపాపలో గౌరి కసినవ్వు బింబింపఁ గనుచూపులను తరుణకౌతుకము జుంబింపఁ గడఁగి మూడవకంటఁ గటికనిప్పులు రాలఁ గడుఁబేర్చి పెదవిపైఁ గటికనవ్వులు వ్రేల ధిమిధిమిధ్వని సరిద్గిరి గర్భములు తూఁగ నమిత సంరంభ హాహాకారములు రేగ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| కిసలయజటాచ్ఛటలు ముసరుకొని వ్రేలాడ బుసలుగొని తలచుట్టు భుజగములు బారాడ మకరకుండలచకాచకలు చెక్కులఁ బూయ నకలంక కంఠహారాళి నృత్యము సేయ ముకుజెఱమలో శ్వాసము దందడింపంగఁ బ్రకటభూతిప్రభావ్రజ మావరింపంగ నిటలతటమునఁ జెమట నిండి వెల్లువగట్టఁ గటయుగమ్మున నాట్యకలనంబు జూపట్ట తకఝణుత ఝణుత యను తాళమానము తోడ వికచనేత్రస్యంది విమలదృష్టుల తోడ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| భుగభుగ మటంచు నిప్పులు గ్రుమ్మ నూరుపులు ధగధగిత కాంతి తంద్రములుగాఁ గకుభములు దంతకాంతులు దిశాంతముల బాఱలు వాఱఁ గాంత వాసుకి హస్త కటకంబు డిగజాఱ భావోన్నతికిని దాపటి మేను వలపూఱ భావావృతంబు వల్పలిమేను గరుపాఱ గజకృత్తి కడలొత్తి భుజముపై వ్రేలాడ నజుఁడు గేల్గవమోడ్చి "హరహరా" యని వేడ ఝణుత తధిఝణుత తదిగిణతో యను మద్దెలల రణనంబు మేఘ గర్భముల దూసుక పోక ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| ఎగుభుజమ్ములు దాచి నగుమొగమ్మునఁ జూచి వగలురమ్మునఁ దూచి భావాభిరతి నేచి తరళతంద్రమ్ము మధ్యమ్ము కిటకిటలాడ వనసాంధ్యకిమ్మీర ప్రభలు దనువునఁ గూడ కుణియునెడ వలయంపు మణులు చిందఱలాఁడ కిణుకిణు మటంచుఁ బదకింకిణులు బిరుదాఁడ శృంఖలారుండములు చెలగి తాండవమాఁడ శంఖావదాత లోచనదీప్తి గుమిగూడ వలగొన్న యెముక పేరులు మర్మరము సేయఁ బులకింపఁగా నొడలు మురజంబులును మ్రోయ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| మొలక మీసపుఁగట్టు, ముద్దుచందురు బొట్టు పులితోలు హొంబట్టు, జిలుఁగు వెన్నెల పట్టు నెన్నడుమునకు చుట్టు క్రొన్నాగు మొలకట్టు క్రొన్నాగు మొలకట్టు గురియు మంటల రట్టు సికపై ననల్పకల్పక పుష్పజాతి, క ల్పక పుష్పజాతిఁ జెర్లాడు మధురవాసనలు బింబారుణము కదంబించు దాంబూలంబు తాంబూల వాసనలఁ దగులు భృంగ గణంబుఁ గనుల పండువు సేయ, మనసు నిండుగఁ బూయ ధణధణధ్వని దిశాతతి బిచ్చలింపంగ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| సకల భువనంబు లాంగికముగా శంకరుఁడు సకల వాఙ్మయము వాచికము గాఁగ మృడుండు సకల నక్షత్రంబులు గలాపములు గాఁగ సకలంబు దనయెడఁద సాత్త్వికంబును గాఁగ గణనఁ జతుర్విధాభినయాభిరతిఁ దేల్చి తన నాట్యగరిమంబుఁ దనలోనె తావలచి నృత్యంబు వెలయించి నృత్తంబు ఝళిపించి నృత్త నృత్యములు శబలితముగాఁ జూపించి లాస్యతాండవ భేద రచనాగతులు మీఱి వశ్యులై సర్వదిక్పాలకులు దరిఁజేర ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| అంగములు గదురఁ బ్రత్యంగంబులునుఁ జెదర హంగునకు సరిగా నుపాంగంబులును గుదురఁ తత సమత్త్వాదు లంతఃప్రాణదశకంబు నతి శస్తములగు బాహ్యప్రాణ సప్తకము ఘంటాసదృక్కంఠ కర్పరము గానంబు కంఠగాన సమాన కరయుగాభినయమ్ము కరయుగము కనువైన కనులలో భావమ్ము చరణములఁ దాళమ్ము చక్షుస్సదృక్షమ్ము ఒరవడిగ నిలువంగ నురవడిఁ దలిర్పంగఁ బరవశత్వమున శ్రీపతియున్‌ జెమర్పంగ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| కర ముద్రికల తోనె గనులఁ జూపులు దిరుగఁ దిరుగు చూపులతోనె బరుగెత్త హృదయమ్ము హృదయమ్ము వెనువెంటఁ గదిసికొన భావమ్ము కుదిసి భావము తోనె కుదురుకోగ రసమ్ము శిరము గ్రీవమ్ము పేరురము హస్త యుగమ్ము సరిగాగ మలచి గండరువు నిల్పిన యట్లు తారకలు జలియింపఁ దారకలు నటియింపఁ గోరకములై గుబురు గొన్న జూటము నందు నురగాలినలి రేఁగి చొక్కి వీచిఁన యట్లు పరపులైపడఁ గల్పపాదపంబులఁ బూవు ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| మొగ్గలై ప్రేమంపు బుగ్గలై యమృతంపు నిగ్గులై దమలోన మొగ్గరంబులు గట్టి నును సిగ్గుతో ముడిచుకొని పోయెడు విధానఁ బెను వెఱపుతో రాలి వణకాడెడు విధానఁ బలపలని వెన్నెలలు జిలికించెడు విధాన రోసంబు గ్రసియింప రూక్షమైన విధాన వేసరికతో సరిగ వికసింపని విధాన అచ్చెరువుతో స్తబ్ధమై నిల్చిన విధానఁ గుచ్చులుగఁ దిగ కన్నుఁ గొనలఁ జూపులు బెనఁగ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| తరితీపు వెన్నెలలు విరిసికొన్న విధాన నెఱ జాదులవి కుప్ప నెఱసికొన్న విధానఁ దెలిబూది పూఁత దెట్టులు గట్టిన విధానఁ జలికొండ మంచు గుప్పలుగూర్చిన విధానఁ బొసఁగ ముత్తెపుసరు ల్బోహళించు విధాన నసదృశము నమృతంబు నామతించు విధాన ఘనసారమును దెచ్చి కలయఁ జల్లు విధాన మనసులో సంతతము గనులఁ జాఱు విధాన గులుకునీలపుఁ గండ్లఁ దళుకుఁ జూపులు బూయ ఘలుఘల్లుమని కాళ్ళఁ జిలిపి గజ్జెలు మ్రోయ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| మబ్బుగము లుబ్బికొని ప్రబ్బికొన్న విధాన నబ్బురపు నీలములు లిబ్బి సేరు విధాన నల్లగలువలు దిక్కు లెల్ల విచ్చు విధాన మొల్లముగఁ దుమ్మెదలు మొనసికొన్న విధాన వగలు కాటుకగొండ పగిలి చెదరు విధాన దగిలి చీకటులు గొప్పగఁ గప్పెడు విధాన దనలోని తామసము కనులఁ జాఱు విధాన దనలోని వక్రతయె కనులఁ దీఱు విధానఁ గులుకునీలపుఁ గండ్లఁ దళుకుఁ జూపులు బూయ ఘలుఘల్లుమని కాళ్లఁ జిలిపిగజ్జెలు మ్రోయ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| తమ్ములై, ఘటితమోదమ్ములై, సుకృతరూ పమ్ములై, శాస్త్రభాగ్యమ్ములై, నవకోర కమ్ములై, వికచపుష్పమ్ములై, దుమ్మెదల తమ్ములై, భావమంద్రమ్ములై, హావఫు ల్లమ్ములై, నూత్న రత్నమ్ములై, వల్గుహా సమ్ములై, గన్గొనలసొమ్ములై, విశ్రాంతి దమ్ములై, రక్తకిసలమ్ములై, రక్తిచి హ్నమ్ములై, తంద్రగమనమ్ములై గెడఁగూడి కులుకునీలపుఁగండ్లఁ దళకుజూపులు బూయ ఘలుఘల్లుమని కాళ్ళఁ జిలిపిగజ్జెలు మ్రోయ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| తరగలనుఁ జిఱుగాలి పొరలు వేచిన యట్లు చిరుగాలిలోఁ దమ్మి విరులు గదలిన యట్లు విరులలో నునుఁదావి తెరలు వేచిన యట్లు తెరలపైఁ జిత్రాలు పరిఢవించిన యట్లుఁ గమ్మకస్తురివీణె గడఁగి విరిసిన యట్లు నెమ్మి దనపింఛమ్ము నెమ్మి విప్పిన యట్లుఁ జిగురుటాకులు గాలి వగలు వోయిన యట్లు నగవులో లేవలపు బిగువు జారిన యట్లుఁ గులుకునీలపుఁ గండ్లఁ దళుకుఁ జూపులు బూయ ఘలుఘల్లుమని కాళ్ళఁ జిలిపిగజ్జెలు మ్రోయ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| మొగలిపూవులు దావిఁ బుక్కిలించిన యట్లుఁ దొగకన్నె నీలంపునగవు జార్చిన యట్లు నవవసంతపుశోభ భువిఁ గప్పికొన్నట్లు శివుచెంత శర్వాణిసిగ్గు జారిన యట్లుఁ గన్నెమదిఁ గోరికల కలలు దూకిన యట్లు సన్నజాదుల తేరు సంధాన మైనట్లుఁ బచ్చిసంపెంగపూలు బరపులై బడినట్లు అచ్చెరువు రూపుకొని యాక్రమించిన యట్లు గులుకునీలపుఁగండ్ల దళుకుఁ జూపులు బూయ ఘలుఘల్లుమని గాళ్ళఁ జిలిపిగజ్జెలు మ్రోయ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| నగవులే నగవులై, బిగువులే బిగువులై సొగసులే సొగసులై, జూడ్కులే జూడ్కులై దొలుకారు మెఱపుల్లు దోబూచులాడినటుఁ దొలిచూలికన్నె కోర్కులు విచ్చికొన్న యటుఁ దొలుసారి రతి వింతసొలపు గ్రమ్మినయట్లుఁ దొలిగట్లుపైజొత్తు బులకరించిన యట్లుఁ దొలుసంజలోఁ దెల్వి దూకివచ్చిన యట్లు మలుసంజలోఁ గాంతి మరలిపోయిన యట్లు గులుకునీలపుఁగండ్లఁ దళుకుజూపులు బూయ ఘలుఘల్లుమని గాళ్ళఁ జిలిపిగజ్జెలు మ్రోయ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| తీగలై, సోగలై, దీరుకొని బారులై మూగికొని జొంపమై, మురిపెంపు దారులై మలకలై, మొలకలై, మలపుఁగొని నేరులైఁ పొలపంబు వెలయించి పూల దొలుకారులై ముడులుగొని సుడులుగొని, మొగుడుకొని మొగ్గలై జడిమగొని దడ బడుచు వడకి గడుఁ దగ్గులై పిలపిలమటంచుఁ దావులుమూఁగ బాగులై గులుకునీలఁపుగండ్ల దళుకుఁజూపులు బూయ ఘలుఘల్లుమని గాళ్ళఁ జిలిపిగజ్జెలు మ్రోయ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| మలక మెఱపులు గొన్ని, నిలువు మెఱపులు గొన్ని సొలపు మెఱపులు గొన్ని, సూది మెఱపులు గొన్ని కోల మెఱపులు గొన్ని, క్రొత్త మెఱపులు గొన్ని చాలు మెఱపులు గొన్ని, జాఱు మెఱపులు గొన్ని ప్రక్క మెఱపులు గొన్ని, సొక్కు మెఱపులు గొన్ని నిక్కు మెఱపులు గొన్ని, నిండు మెఱపులు గొన్ని క్రేళ్ళు మెఱపులు గొన్ని, క్రేటు మెఱపులు గొన్ని సుళ్ళ మెఱపులు గొన్ని, త్రుళ్ళు మెఱపులు గొన్ని కులుకునీలఁపుగండ్ల దళుకుఁజూపులు బూయ ఘలుఘల్లుమని గాళ్ళఁ జిలిపిగజ్జెలు మ్రోయ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| గరులుగల యంపగమి కరణిఁ దిరిగెడుఁ గొన్ని యఱమోడ్పు కనుదోయి నణగిపోవును కొన్ని ఉయ్యాలతూఁగులై యూగులాడెడుఁ గొన్ని లేయెండవలె దట్టమై యేఁచు మఱిఁ గొన్ని పందెపు గురాలవలెఁ బరుగులాడును గొన్ని మందముగ మంచువలె మలసితిరుగును గొన్ని గ్రిందుమీదై యీడిగిలఁ బడును మఱికొన్ని సందుసందున నక్కి సాగిపోవును గొన్ని కులుకునీలఁపుగండ్ల దళుకుఁజూపులు బూయ ఘలుఘల్లుమని గాళ్ళఁ జిలిపిగజ్జెలు మ్రోయ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| కరశాఖలను నూర్మికలు వోలె లగియించి కరబంధములనుఁ గంకణములై జిగి నించి కరరుహంబుల యావకపుజొత్తు బండించి యఱుత నూతన తారహారములు నిండించి చరణముల మంజీరసౌందర్యములు గూర్చి యురముపై నెఱఁబూఁత నెఱసినటు రుచిఁ జేర్చి యవలగ్నమున మేఖలవలెఁ జఱ్ఱునఁ జుట్టి శ్రవణములఁ గుండలవిలాససంపద గట్టి కులుకునీలఁపుగండ్ల దళుకుఁజూపులు బూయ ఘలుఘల్లుమని గాళ్ళఁ జిలిపిగజ్జెలు మ్రోయ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| ఎలగాలిపైఁ దేలి పొలయు గీతిక వోలె నెలపాప బెదవిపై మలయు నవ్వును వోలె కులపాలికా ముగ్ధ కిలికించితము వోలె జలదాంగనా లలితసంచారములు వోలె ప్రణయరథమునఁ తూగిపడు కింకిణులు వోలె ప్రణయార్ద్రహృదయమునఁ బారాడు వెలుఁగువలె సెలకన్నె యెడఁదలోఁ దలఁపు గలగలల వలె చలివెలుఁగు వెన్నెలల మొలకతుంపరల వలె కులుకునీలఁపుగండ్ల దళుకుఁజూపులు బూయ ఘలుఘల్లుమని గాళ్ళఁ జిలిపిగజ్జెలు మ్రోయ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| చిఱునవ్వు పొరలపై నొఱసి జారుఁడు గొన్ని యరుణ గండములపై నంటి యాడును గొన్ని నెమిలిపింఛము వోలె నెఱసి విరియును గొన్ని కుముదముల ఱేకులై కలుకు వోవును గొన్ని యిలయు నాకాశమ్ము ఁ గొలఁత వెట్టును గొన్ని తళతళలు వెలయించి తఱచుఁ గప్పును గొన్ని యడ్డంబు నిడువులై యమరి నిల్చును గొన్ని యడ్డమాఁకయు లేక యాడిపోవును గొన్ని కులుకునీలఁపుగండ్ల దళుకుఁజూపులు బూయ ఘలుఘల్లుమని గాళ్ళఁ జిలిపిగజ్జెలు మ్రోయ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| సమశీర్షకముతోడ సమదృష్టి ఘటియించి సమపాద విన్యాస చాతుర్యము లగించి వరపతాకమ్ము దాపటి కేల నెసకొల్పి వామహస్తం బధో వక్త్రముగ సంధించి త్రిపతాకమూని యర్థపతాకమును బట్టి చపలదృష్టులు దిశాంచలములను మోపట్టి ధూతమస్తము జెల్వు దోబూచు లాడంగ వీతరాగులు ఋషులు వినుతులను సేయంగ నిలయెల్ల చెలువు రూపెత్తి నిల్చిన యట్లుఁ గలలెల్ల నిజములై గానుపించిన యట్లు ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| హంసాస్యమును రెండు హస్తంబులను నించి అంసభాగంబులకు నానించి చూపించి కలికి చూపుల చంపకములు బై జల్లించి కెలఁకులకుఁ గంఠమ్ము మెలఁపులో నాడించి కనుగ్రుడ్లు గనులఁ జక్రముజుట్టి చుట్టిరా ధనువులై బొమలు దద్దయుఁ గాంతిఁ జూపరా నొకకాలు దివిఁగొల్వ నొకకాలు భువినిల్వఁ బ్రకటముగ దేవతావరులు భక్తినిఁ గొల్వ నిలయెల్ల చెలువు రూపెత్తి నిల్చిన యట్లు గలలెల్ల నిజములై గానుపించిన యట్లుఁ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| ఒకసారి దిరములై యుండి కాంతులు గ్రుమ్ము నొక్కసారి గంట వేసికొని ఫూత్కృతిఁ జిమ్ము నొకసారి మనుబిళ్ళ యోజఁ జెంగుల దాటు నొకసారి వ్రేలు వాడిన బూలరేకులై యొకసారి దుసికిళ్ళు వోవుఁ జిఱుచేపలై యొకసారి ధనువులై యుబ్బుఁ గన్నుల బొమ్మ లిలయెల్ల చెలువు రూపెత్తి నిల్చిన యట్లుఁ గలలెల్ల నిజములై గానుపించిన యట్టు లాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| కనుదోయి సైగలకుఁ గనుబొమలె బదు లొసఁగ మనసులో నూహలకుఁ దనువె బులకలు దాల్పఁ బ్రతిపులకలోఁ దీవ్ర భావములు వాసింపఁ బ్రతియడుగులో లయోన్నతి దూగి శోభింప నవ్వులకుఁ గింకిణుల నాదములె బ్రతినవ్వ నవ్వులే మువ్వలై నాట్యమున నెలుఁగివ్వ నెలుఁగులను శ్రుతిరుతులు నెలయు నంఘ్రులగతులు గలసియో! గలియకో! గడుఁ గ్రొత్త రుచి నివ్వ నిలయెల్లఁ జెలువు రూపెత్తి నిల్చిన యట్లుఁ గలలెల్ల నిజముగా గానుపించిన యట్టు లాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| స్తంభయుగమో! నీప శాఖాద్వయమొ! మత్త కుంభికరకాండములొ! గొనబైన దీగెలో! సుమ దామములొ! శిరీషములె నిల్చిన విధమ్మొ! కమల రజములు రూపుగట్టి వచ్చిన మెలపో! తటి దుదంచిత కాంతి తాండవంబో! యనఁగ నటువైపు నిటువైపు నమల హస్తములూగి కనవచ్చుచును మందగతిని గదలినయప్డు గనరాకయును శీఘ్రగతినిఁ బరుగిడినప్డు నిలయెల్లఁ జెలువు రూపెత్తి నిల్చిన యట్లుఁ గలలెల్ల నిజముగా గానుపించిన యట్టు లాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| పడగలెత్తును నాగుబాములై యొకసారి ముడిచికొనుఁ గమలంపు మొగ్గలై యొకసారి జ్ఞానముద్రికలఁ బక్షము లెత్తు నొకసారి దీనదీనంబులైఁ దేలాడు నొకసారి కటకాముఖంబులై గనుపట్టు నొకసారి పటుముష్టిబంధసంపదఁ జూపు నొకసారి శుకతుండ హస్తమున శోభిల్లు నొకసారి ప్రకట భ్రమరీసరళి బరగించు నొకసారి యటువైపు నిటువైపు నమల హస్తములూగి యటమీఁద నిటఁగ్రింద నందములు జెల రేఁగి యాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| కైలాస శిఖరములు గడఁగి ఫక్కున నవ్వ నీలిమాకాశంబు నిటలంబుపై నిల్వ నందికేశ్వర మృదంగధ్వానములు బొదలఁ దుందిలాఽకూపార తోయపూరము దెరలఁ జదలెల్లఁ గనువిచ్చి సంభ్రమతఁ దిలకింప నదులెల్లఁ మదిఁబొంగి నాట్యములు వెలయింప వనకన్యలు సుమాభరణములు ధరియింప వసుధయెల్లను జీవవంతమై బులకింప నాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| అదిగదిగో! జలదకన్యక జూచు నేమిటో? సదమలంబై నట్టి శంకరుని నాట్యమ్ము నవిగో! మయూరమ్ము లాలపించు నదేమి? శివుని తాండవకేళి శివకరము షడ్జమము చికిలిగొంతుకతోడఁ బికము గూయు నదేమి? సకలేశ్వరుని శ్రుతి స్థాయికై బంచమము వాయుపూరిత వేణు వర్గ మే మందించు? నా యభవు దాండవముకై తార షడ్జమం బాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| ఒకవైపు నర్థచంద్రకరంబు బరగించి యొకవైపు సూచీ ముఖోద్వృత్తిఁ జూపించి క్రీగంటితో నవ్వు గ్రేళ్ళురుక వీక్షించి మ్రాఁగన్ను వైచి తన్మయతఁ దా నటియించి వామపాదము జక్కఁగా మహిని నాటించి నేమమున దక్షిణము నింత మీఁదికి నెత్తి యుయ్యాలతూఁగుతో నూగులాడఁగ మధ్య మొయ్యనొయ్యన మువ్వ లూగి నవ్వులు నవ్వ నాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| కుడికాలి నంబువలెఁ గొంచెముగ మునువంచి యెడమపాదము వైపు నింతశీర్షము వంచి కమలనాళములు హస్తములు బారలు సాచి ప్రమదమ్ముతో రెండువైపు లల్లనఁ జాచి సవ్యవక్షము బులకచయముతో నుబ్బంగ సవ్యేతరము సిగ్గుతో వెన్క కొదుగంగ నొక గపోలము నగవు వికసించి రాగిల్ల నొక గపోలము బిగువు బ్రకటించి తోపిల్ల నాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| ఎడమచేతినిఁ బ్రీతి నడుముపై సంధించి కుడిచేతిలో నంచకొదమగుఱుతు లగించి యంచముక్కున దృష్టి నంచితంబుగఁ జేర్చి సంచాలితమొనర్చి సమశిరము ముందునకుఁ బరివాహితముఁ జూపి పైపైనిఁ గాంతమ్ముఁ బరగించి చూపు భావావేశ మధురమ్ము నటుదూగి యిటుదూగి చటులమ్ము గజకృత్తి నటనమధ్యమ్ములో నయముగాఁ గడకొత్తి యాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| ఒకకాలు వెనుకకై యొకకాలు ముందుకై మొకమెల్లఁ జిరునవ్వు మురిపెముల ముద్దయై గుడిచేతి యందు లఘుకోణత్వము ఘటించి యొడికంబుగాఁ దలముఁ బడగవలెఁ గుంచించి పెరచేత గురుకోణ మరుదుగాఁ దావలచి కరశాఖలను వంచి శిరము వెన్కకుమలఁచి వెనుకఁజూచిన యప్డు వెన్నెలలు జిలికించి మునుముజూచిన యప్డు ముద్దులే బండించి యాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| హస్తంబు కనుదోయి కడ్డంబుగా నిలిపి శస్తంబ రాళంపు సంజ్ఞ నెదురుగ మలపి ధూతంబుశిరము సాకూతంబు కనుచూపు ప్రీతిఁగావింప నిల్చిన దేవతల కెల్ల నాభికెదురుగ దక్షిణంబైన హస్తమ్ము శోభిలనుజల్లింప సోలపద్మపుముద్ర యొకవైపు గటిభాగ మొయ్యారముగ నొత్తి సకలలోకముల కాశ్చర్యంపు సిడమెత్తి ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| తకిటతక, తకతకిట, తకతకిట, తకిటతక తకతదిగిణతొగిణతొ, కిటతకతదిగిణతొ కిటతకతదిగిణతొ, కిటతకతదిగిణతొ చటులంబులగు జతులు సరిగాఁగఁ దూగించి ససరిరిస రిగరిరిస సరిగాగ రీగాగ ధసగాగ గధపాప ధపసాస ....... రిరిసరిస సరిగాగ రీగాగ రిగరిరిస ....... సరిసాస పదపాప సరిగ నెత్తులుముడిచి ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| మేళకర్తల నెత్తి యాలాపనము దీర్చి యాలాపనమ్ములో నక్షులను నఱమోడ్చి సంవాదివాదు లనుస్వరములను జూపించి గొవ్విరుల గుచ్ఛములు గునిసిపోయిన యట్లు గమకములు వెలయించి కడఁగి జారులుబట్టి ప్రమదమ్ముతోడఁ మూర్ఛనలెల్ల రాఁబట్టి మంద్రమధ్యమతార మధురిమలు జూపించి సాంద్రమ్ముగా గానసాగరమ్మును రేపి ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| వక్రరాగము నెత్తి, పాండిత్యధీరతో పక్రమణమును బూని, ప్రక్కవాద్యముఁ జూచి కనకాంగియే యంచుఁ గనుఁగోనలనె నవ్వి వినిపించి, శుద్ధస్వరనిచయంబునె ద్రవ్వి కాలువిడు పఱయు ముక్కాలుచోటుల నెత్తి కోలుఁ జూపించి, నిక్కుగఁ బల్లవులఁ బాడి కాలభేదములతోఁ గలితనం బెలయించి సోలు నిర్జరమనస్సుల నెల్ల వంచించి ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| మధ్యమము రాగసామ్రాజ్యాధిదైవతము శుద్ధమ్ముగాఁ బ్రతిగఁ జూపించి వణకించి వణకులో నొకగ్రొత్త వాలకము గనుబరచి తని పూవులను బుట్టలను దెచ్చిపోసినటు గలగలమనంగఁ జిఱుగవ్వలను వెదికినటు బలపలని యెండుటాకుల మర్మరములట్లు నాదధేనువు బొదుగునందు దుగ్ధము జాఱ భేదవాదము రాగవీథిలో బుడమార ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| స్వరకన్యకల గుబ్బచనులఁ బుల్కలురేపి సురకాంతలకుఁ గోర్కె లెరయ నెమ్మదులూపి లయపురుషు నానందరాశిలో మునిగించి రయముతోఁ దాళముల రవణములు హత్తించి ఝల్లరీముఖవాద్య చయముమేనులుదాల్చి యుల్లములఁ బొంగెత్తి "యో" యంచు నెలుగివ్వఁ దంబూర యానంద తరళసంఫుల్ల వ క్త్రంబుతోఁ, దానుగా గళమువిచ్చుక పాడ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| వల్లకీసుందరులు ఫుల్లరాగములీనఁ గల్లోలమయిపోవ గంధర్వ హృదయములు అచ్చరలగన్నులం దానందబాష్పములు బెచ్చుగా గండముల విరిసికొన హాసములు గిన్నరీహస్తముల సన్నజాజులు మురిసి చెన్నుగాఁ బలుక నుజ్జీవములు బాటలను పలుకుఁ పల్కున నమృత భరము తుంపెసలాఁడ నిలువెల్ల గానమే నిండికొని వెలికూర ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| సరిగాగ రూపించి షడ్జమము వట్టంగ శరజన్ము తేజి పింఛమువిప్పి నర్తింప ఋషభస్వరంబు కుల్కించి పాడిన నంది వృషభంబు చెలరేగి నియతిపై లంఘింప నందంబుగా ధైవతాలాపనము సేయ గంధర్వ లోకంపు గనులఁ బూవులు బూయఁ బనిఁబూనుచు నిషాదస్వరము రక్తికిఁ దేఁగ వెనకయ్యబృంహితము వెనుకఁ దరుముక రాగ ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| ఎత్తుగడ కెత్తుగడ కేరీతిఁ దోచునో! గ్రొత్తతీరులను గ్రొంగ్రొత్తభావము లాచి సరసిలో లేయలల తెరలవలె నుబుకునో! స్వరపంపకములోన జాతులను వెసమార్చి మానతైష్ణ్యం బదెంతటిదో! దాళము వేయఁ బూని యమరులు దప్పిపోయినా రెచ్చటనొ! శ్రుతిలయంబెంత పెచ్చుగ రేగెనో! సర స్వతిగుండె కంపించి జలజలా బారంగ నాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| అఱపల్కు వచియించి యక్షులను బూరించుఁ బూరించునర్థంబుఁ బొందించు హస్తముల మొదలఁ గన్నులఁ గొంత ముచ్చటించును మిగులుఁ గదియించు వాఙ్మయాఖండ పుణ్యము బండఁ గనులసైగలు మాటఁ బెనవేసి చూపించు వెనుక మాటలుబల్కి, మును దీర్చుఁ గన్నులను వచియించిపల్కు, లావల నేత్రముల దిద్దు ఖచరులెల్లరును దిగ్భ్రమ మొంది వీక్షింప ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| సంయుతకరంబులను శాస్త్రాను సారంబ సంయుతకరంబులను జక్కఁగాఁ గదియించి శాస్త్రమునుదాటి తన స్వాతంత్ర్యమును బూని శాస్త్రకారులయూహ సాగుమార్గముఁ జూపి భావరాగముల సంబంధంబు, రాగ లీ లావిశేషంబు నుల్లాసంబు గదియింప భావమే శివుఁడుగా బ్రమరి చుట్టెడు భంగి భూవలయమెల్ల మదిఁ బొంగి యాడెడుభంగి నాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| స్థలపద్మములవోలె నిలుకడగ నిలువఁబడి మెలఁగుకూర్మమువోలె మెల్లగాఁ జలియించి యావైపు నీవైపు నల్లనల్లనఁ దిరిగి భావింప గజగమనభంగి ముందుకు సాగి వాలుగల కులుకు వలె వంకరలు జిత్రించి వ్రాలి, నాగమువోలెఁ బార్ష్ణిభాగం బెత్తి వెనుకభాగంబెత్తి, మునుము నేలకు నొత్తి యనుకొనని యందమ్ము లలరింపఁ బదతలము లాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| ఎలగాలిఁ గదలు నాకులువోలెఁ దేలికై యలలతూగుడులఁ దమ్ములపూవు లట్టులై గన్నె కనుబొమలోని కలలబరు వట్టులై మిన్ను గన్నట్టి చిఱుమేఘముల యట్టులై కలికి బిగిగౌగిలింతల హాయిఁ గొల్లాడి చెలిచెక్కుపై సిగ్గు చెలువంబు నుగ్గాడి యవనీ కుచస్థలంబట్టుగా బిరుసెక్కి వివిధరీతుల నేర్పు వెలయింపఁ బదతలము లాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| కోనలును కొండలును కోల్మసఁగి తలలూపఁ కొనగోలువలికి సాకూతంబుగాఁ జూచి డక్కచెక్కును గీటి డంబుగాఁ బలికించి యెక్కడను దననాట్యమే మాఱు మ్రోయంగఁ దానె తాండవమౌనొ! తాండవమె దానౌనొ! యేనిర్ణయము దనకె బూనిచేయఁగరాకఁ దామఱచి, మఱపించి తన్నుఁ జేరినవారిఁ గామునిని దన మూఁడుగన్నులను సృష్టించి యాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| ఒకసారి దనుమఱచు నుప్పొంగునాట్యమున నొకసారి మఱపించు నూది, తాండవకళనె మఱచిమఱువక యొక్కపరి యాంగికము వట్టు నెఱసంజవైపు గన్గిఱిపి సైగలుసేయు నొకవైపు దాండవం బొకవైపు లాస్యమ్ము నొకవైపు గాంభీర్య, మొకవైపు శృంగార మొకవైపు భస్మంబు, నొకవైపు జిత్రకం బొకవైపు భేదదృ, క్కొకవై పభేదమున నాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| నీలసూత్రము లోన నిక్కి యర్రులుసాచి కూలంకషమ్ముగాఁ గూయు జిఱుగజ్జియలు జిలిబిలి పదంబులను పలుకు నొక్కకసారి కలకలమటంచు నవ్వులు జిల్కు నొకసారి చెలువంబు వడబోసి చిఱు నవ్వు నొకసారి కొలఁదిమీఱంగ ఫక్కున నవ్వు నొకసారి మూఁగసైగలతోనె మురిపించు నొకసారి రాగాలపనమందు రణియించు నొకసారి ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| జననాంతరంబులో సంసక్తమయి వచ్చి మనసులోతుల నిల్చి, మాటాడువాసనలో!! యమృతమయమై యాత్మనంటిన సుషుప్తిలోఁ గ్రమముగా గప్పు నిర్జరమహచ్ఛాయలో!! బ్రమదంబె రూపెత్తు బంగారుకలలలో నమరకాంతలు సేయునట్టి గనుసైగలో!! యన సూక్ష్మతమముగా, నటు సూక్ష్మతరముగా వినఁబడియు, వినఁబడనివిధిగ మువ్వలుమ్రోఁగ నాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| కరుణఁ జూపినయప్డు దొరఁగుబాష్పమ్ముల చ్చెఱువు జూపినయప్డు జిగినించు నిశ్చలత వీరంబులో నగ్గి వెడలించుఁ దారకలు ఘోరంబులోఁ గెలంకులఁ గొల్చుఁ గనుగ్రుడ్లు వికృతంబులో వంగి వికటించుఁ గనుబొమలు వికచంబులగును దారకలు హాస్యమునందు శృంగారమున విలోలిత దృష్టిపాతంపు భంగి, రౌద్రమున దుర్భరకటాక్షములతో నాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| భావాంబరమున కావల వెల్గు దైవంబు భావగోపీనాథుఁడై వేడ్కఁ జెలఁగించి రాగిణీవిభ్రమము లక్కడక్కడ దీర్చి రాగాలపనజన్య రమణీయతలు బేర్చి యొకయడుగు జననంబు, నొకయడుగు మరణంబు నొకభాగమున సృష్టి, యొకవైపు బ్రళయంబుఁ గనుపింపఁ దిగకన్నుఁగొనలు మిన్నుల నంట మునిజనంబుల హృదయములు దత్పదం బంట నాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| సమమధ్యదృతగతులు జరణముల, ననుకూల భ్రమణములు నడుములోఁ బ్రౌఢములు వ్యాకృతులు బయిపైని గప్పికొను భావబంధంబులును నూరేసిగజ్జియల నులివులో వేదములు దీరైన నృకపాల హారములు గానములు దొలుకాడు గంగమ్మ యలలలోఁ దానములు మొలిపించి, జందురుని మొగముపైఁ జిఱునగవు లాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| భరతముని ముందుగాఁ బదపద్మములుబట్టి "హరహరా!" యని ప్రమోదాయత్తుఁడై దూఁగఁ దనసృష్టిగర్వంబు దలిఁగిపోఁగ విరించి కనులలో బాష్పములు గట్ట డీల్పడి నిలువ నావైపు నీవైపు నష్టదిక్పాలకులు కేవలము రసమూర్తులై, విశ్వమును మఱువ దన వేయికనులు జాలని బిడౌజుడు, గౌత ముని శాపమున గొఱంతనుఁ గూర్చి చింతింప నాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| హరియె హరుఁడై, లచ్చి యగజాతయై, సరికి సరి, దాండవములాఁడ సమ్మోదరూషితులు, హరునిలోహరిఁ జూచి, హరియందు హరు జూచి నెఱవేది దేవతలు విస్మితులు, మునులెల్ల రధిగతానందభావావేశచేతస్కు లెదవిచ్చి, యుప్పొంగి, యెగిరి స్తోత్రము సేయ, భేదవాదములెల్లఁ బ్రిదిలిపోవఁగ, సర్వ మేదినియు నద్వైతమే బ్రతిధ్వనులీన నాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| శోకమ్ము సంతోష మేకమ్ము, నరకంబు నాకంబు నేక, మ్మనంత మాకాశమ్ము పరిగతంబగు భూమి, నవనిధులు బల్వములుఁ, తరులు బీజములుఁ, గ్రొవ్విరులుఁ గసిమొగ్గలును జఠరాంధకారంబు పరిణాహిచంద్రికలు, పరమఋషు, లజ్ఞాన భరితు, లందఱకు నేఁ డద్వైత! మద్వైత! మని మాటి మాటి కద్వయముగా నొత్తి, యఖిలలోకము లార్వ నాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| ప్రతితారకయు విచ్చి, ప్రత్యణువుఁ బులకించి శితికంఠునకు నపుడు సెల్లించినది సేవ, యానందసాగరం బంతటనుఁ గవిసికొన మీనములుఁ దిమిఘటలు మేదినీజీవములు బ్రతిప్రాణిహృదయమ్ము వల్లకీవల్లరిగ మతిమఱచి పాడినది మధురసంగీతమ్ము, జగమెల్ల భావంబె, సడియెల్ల రాగంబె జగతియే యొక నాట్యసంరంభముఁనుగాగ నాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| చూచువా రెవ్వరా చోద్యంబు! నందఱును సూచింత్రు దాండవము, సొక్కి సమ్మోదమున శంకరుఁడె గెమ్మోవి సెలవులను జిఱునవ్వి పంకించి తల, నటక వర్గంబు వీక్షించె హరుఁజూచి హరినవ్వె, హరుఁడె హరియైనవ్వె విరిసికొనె నొకవింతవెన్నెలలు లోకముల శ్యామసాంధ్యస్ఫూర్తి జంద్రికలలో డాఁగెఁ గామించెఁ బ్రకృతి జీకటులొ! జ్యోత్స్నాతతియె ఆడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| నవజటాపటల సంధ్యాకాలవారిదాం తవికాసచంద్ర మంద్రాతపార్ద్రశరీర! నగకన్యకానేత్రయుగళనిర్యత్కటా క్షగణతాపింఛ పింఛాధీనగురువక్ష! నిగమదాసీ సమున్నిద్రసాహోనినా ద! గణనీకృతనైకతారహారవిలాస! భూతేశ! భూతభావాతీత! యనిపల్కి స్తోత్రములఁ బఠియింపఁ జోద్యమున వైకుంఠుఁ డాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| పద్మామనోబ్జ యావకపుష్పితశరీర! పద్మసుందరనేత్ర! భావాంబరాతీత! మాయాసతీభుజా మధుపరీరంభాఽవి షయవివేక! హృషీకసంచయాఽధిష్టాత! శౌరి! నీ తేజమే సంక్రమించెను నన్నుఁ బూరించెఁ దాండవముఁ బూర్ణచిత్కళతోడ! నని నిటాలమునందు హస్తమ్ములను మొగిచి వినతుఁడై శంకరుఁడు విష్ణువును నుతియించి యాడెనమ్మా! శివుఁడు పాడెనమ్మా! భవుఁడు |
| విజయా ప్రార్థన |
| కలకలరణత్కాంచీ, పంచాస్త్ర జీవనమూలికా నిగడితహరప్రేమా శ్యామా సదృక్షవపుస్స్థలీ మునిజనమనఃపేటీ, చేటీకృతామరవల్లభా జయతి కరుణాపాంగా, చంద్రావతంస సధర్మిణీ! |
| నిరావై ర్మాంజీరైః కిమపి కథయంతీవ మధురం రహస్యంవేదానాం, లలిత లలితాన్‌ దృష్టివలయాన్‌ కిరంతీశ్యామాంగీ, కుచభర నమన్మధ్యలతికా నటంతీ పాయాన్నః పరమపదసీమా, హరవధూః. |
| మరకతరుచా మైదంపర్యం, మునీశ్వరమండలీ సుచరితఫలం, కాంతం, కటాక్ష తరంగితం ప్రమదహృదయోపేతం, కదంబవనాశ్రయం కిమపి సుభగం తేజశ్శివాఖ్య ముపాస్మహే. |
| నతానాం భక్తానాం నయనయుగబాలార్కసుషమా మహార్షీణామాశా, త్రిదశతరుణీ కైశ్యఘటితా స్వసంపర్కోత్సేకా త్సపది శివయంతీ శివతనుం శివంకుర్యాన్మాతుః పదవనజపాటల్యలహరీ! |
| మదిరాఘార్ణితనేత్రా మదగజగమనా, మనోజ్ఞతరవదనా! మనసి మమ సన్నిధత్తాం మాతంగీ! మధ్య నిక్వణత్కాంచీ! |
| అనుభవరసికై ర్ఞ్నేయా మాదిమజననీం! హృదబ్జమధుధారాం! నీలమణిసదృశ దేహాం బాలాం, తా మాశ్రయే మహోరూపాం! |
| శివాలాస్యము |
| ఫక్కుమని నవ్వినది జక్కవల పెక్కువలఁ జక్కడుచుచనుదోయి నిక్కఁ బార్వతి యపుడు నిక్కుచనుదోయిలో నిబిడరోమోద్గమము! దిక్కుదిక్కులనెల్ల దివ్యనేత్రోత్సవము! |
| తెగమిగులు దొగలు జిగి బుగులు గన్నులదోయి నిగనిగలు మిట్టింప నిలచి చూచెను గౌరి నిలుచువాలకములో నెలవంపు వంపులోఁ గులికినది యమృతమో! గోటిసౌందర్యాలొ! |
| బంధూకపుష్పసంబంధు వగు చిరుపెదవి నందముగ గదియించె నలసహాసం బార్య యానవ్వులోఁ గదలె నచ్చరలసిగ్గులో! గాని యీశ్వరు కలలో! కామధేనువుపాలొ! |
| స్థలపద్మములయొప్పు గల తామ్రతలపాద ములఁ గదల్చెను దేవి మురిపెములు జిలికించి కదలుకదలికలోనఁ గలకలా నవ్వెనఁట గొదమగంటలొ! నిల్చికొన్న స్వరకన్యకలొ! |
| లలితముగఁ బలికిన మొలనూలు, గోయిలల జిలుఁగుగొంతుక తీపి జలజలా పారించి, యా వాకలో నిల్చె నాగమాంబురుహమ్ము లావిరులపై నాడె నానందబ్రహ్మమ్ము! |
| జంకించినది లలిత చపల భ్రూలతలతో శంకరునిశర్వాణి జలద సుందరవేణి తటుకునను సూచిహస్తంబుతో, నాగేంద్ర కటకునకు ధైర్యంబు గంపించిపోయినది! |
| అటుబండె నొకసారి యతివ కిలికించితం బిటువిరిసె నొకసారి యింతి యుల్లోకితము ప్రమదాకపోలమ్ము భావకిమ్మీరితము కమనీయ మదరాగ కలికా విచుంబితము |
| కుణుకుణు క్వణనంబు లనుగతిగముగఁ బాడ నణుమధ్య జూపినది యభినయ విభేదములు వనములను, వనధికంకణములను, జగతిలో నణువణువునను భావ మాక్రమించిన దపుడు |
| తరళలోచన వింత తానకంబుల నిలచి కరపద్మముల నర్థకలనంబుఁ జూపించె నా సృష్టి నందుకొన కమరులును దేవర్షు లాశంకితులు, నద్భుతా క్రాంతమానసులు |
| గా నించినది దేవి, కలకంఠశృతివీధి లో, నిత్యరమణీయలోకములు పొంగెత్తఁ పలికినవి వల్లకులు కలకంఠిగానమ్ముఁ పలికినవి వల్లకులొ! బరమేశ్వరియొ గాని! |
| తకఝణుత, ఝణుతతక, తకిటతది గిణతొత గిణతొ తదిగిణతొ యను రణనములు మీఱంగఁ బ్రతిగజ్జె యెడఁదలో భావములు బులకింపఁ బ్రతిభావమున రసము వాఱిదిక్కుల ముంప. |
| ప్రియురాలి యూరువులు బ్రేరేప చషకమ్ము పయి మందవలితమ్ములయి లేచు దరగలటు బాలేందుఫాల, నగబాల, పార్వతి నిలిపి లీలావిపర్యాప్త రేచిత భ్రూలతలు |
| పరివాహితము శిరము, చిఱునవ్వు, నెత్తమ్మి విరికన్నుఁ గవలందు విభ్రమాలోకితము కించిదాకుంచితము, చంచలము, బొమదోయి పంచాస్త్రుబాణమ్ము, పర్వతేశ్వరు సుతకు |
| నవశిరోభేదములు నవకంబుగాఁ జూపి భవురాణి యష్టగుణభావదృష్టులు మోపి పదిరెండుహస్తములు బట్టి, మదిరాక్షి మఱిఁ బదిలంబుగాఁగ గ్రీవాభేదములతోడ |
| ఆడినది గిరికన్నె యలసమారుత మట్లు బాడినది సెలకన్నె పకపకా నవ్వినటు లాటపాటల తోడ నవశులై బ్రహ్మర్షి కోటులెల్లెడ నమిత జూటులై సేవింప |
| శరదబ్జధూళిపింజరితముల చక్రముల సరిదూగు లావణ్యభరిత కుచయుగ్మములు చనుకట్టు నెగమీటి మినుఁ దాకునో! యనగ వనజాక్షి, పై పైని వక్షమ్ము విరియించి యాడినది గిరికన్నె |
| ఒకవైపు భ్రూభంగ మొదిగించి చూచినది వికచసాకూతముగ విశ్వేశ్వరుని లలిత యా చూచుచూపుతో నర్ధేందుభూషునకుఁ బూచిపోవఁగ బుష్పముకుళములు నిలువెల్ల నాడినది గిరికన్నె! |
| మేఖలా చంద్రికిత మృదుమధురమౌ మధ్య మాకంపితఁ బయ్యె నగరాజప్రియపుత్రి కా కంపితంబులో నలసవ్రీడాభరం బాకేకరితదృష్టి యనురాగసూచకం బాడినది గిరికన్నె! |
| సవ్యహస్తం బర్ధచంద్రాఽభినయముతో దివ్యలీలనునిలిపి, దేవి నడుమునయందుఁ గొనగోట నుదుటఁ గమ్మిన జెమ్మటల మీటి కొనచూపులనె శివుని గోర్కె లోతులు దూటి యాడినది గిరికన్నె! |
| కోపఘూర్ణితమైన కొదమనాగము వోలె దీపులగునూరుపులు దెసలెల్ల జల్లించి యలసవలితములు జేతుల భంగిమలతోడ జలజారిమకుట గన్నుల నాస లెసకొల్పి యాడినది గిరికన్నె! |
| నడునొసలిపై నున్న నాభినామము కరఁగి వడిజాఱి కనుబొమల వంకలను నిలువంగఁ గ్రొత్తఁదోమిన దంతకోరకంబుల గాంతి గుత్తులుగ గుత్తులుగ హత్తికొన శివుపైని యాడినది గిరికన్నె! |
| సమపాదయుతమైన స్థానకస్థితి నిలచి క్రమముగాఁ జూపులను గంజాక్షి విరజిమ్మి ఘలుఘల్లుఘలు మనెడి వలయునాదములతోఁ జిలిపినవ్వుల సుమాంజలి వట్టి శివునికై యాడినది గిరికన్నె! |
| వెలయంగఁ దొమ్మిదగు విధములను చెలువముగ నలినాక్షి భూచారినాట్యములు జూపించి పదునాఱగు ఖచారిపద్ధతుల నెసగించి మదిరాక్షి గతిచారి మధురిమలు బొసఁగించి యాడినది గిరికన్నె! |
| శిరము చూపులు మించు చెక్కిళ్ళు కనుబొమలు తరుణాధరము పయోధరములును దంతములు ముఖరాగచిబుకములు మొదలైన వావగలు సకియ, భావానుగుణ చాలనంబుల నెసఁగ నాడినది గిరికన్నె! |
| శుకతుందనిభ కుచాంశుకము వదులుగ జాఱ మొకముపై ముంగురులు ముసరుగొని విడఁబాఱఁ బంచెవన్నెలకాసె వగలు గులుకఁగ విమల చంచలాక్షులఁ గటాక్షాంచలమ్ములు మిగుల నాడినది గిరికన్నె! |
| సమరూపములగు నంసములుఁ గటి కంఠములు సమపాదములు నంగసమరూపచలనములు నురుము పెక్కువయు, సుందర భావప్రకటనము సరసీజముఖి నాట్యసౌష్ఠవమ్మును, జాట నాడినది గిరికన్నె! |
| ఆవైపు నీవైపు నతిరయంబునఁ దూఁగ భావభవు తరవారినా వెలయు కీలుజెడ చలితనాట్యమున కాశ్చర్యపరవశుఁడగుచు లలితేందుధరుడు దానిలువఁ దిన్నఁగనగుచు నాడినది గిరికన్నె! |
| పూవుగుత్తులనడుమఁ బొలుచు గిసలయమువలె దా విమలమర్దళాంతరమునను నిలుచుండి పలుమారు నిలమీఁద లలితముగఁ గ్రుంగి, కిల కిలకిల మటంచు, మేఖల నవ్వులనుఁ బొదల నాడినది గిరికన్నె! |
| జరతపావిడ చెఱఁగు చలియింప, గంతసరి గరము నటియింప, బంధుర శ్రోణి గంపింప గరయుగంబుల ఘల్లుఘలుమంచు నెలుగించు వరకంకణములతో భావభవు గంధగజ మాడినది గిరికన్నె! |
| కలఁగఁ జెక్కిళ్ళపయిఁ గస్తూరి మకరికలు మలఁగ నిటలంబుపైఁ దిలకంబు లలితంబు నిడుదఁ గన్నులఁ దేరు నీలోత్పలములతోఁ దడఁబడని లయతోడఁ గడువేగముగ నప్పు నాడినది గిరికన్నె! |
| ధిమిధిమి యటంచు దుర్దిన వారిధరధీర భ్రమబూన్చి మద్దెలలు బలుమాఱు ధ్వనియింప జకితచకితాంగియగు సౌదామనియు వోలె వికచాక్షి యజ్ఞాత విభ్రమంబులు జూపి, యాడినది గిరికన్నె! |
| భవుని వక్షమునందుఁ బదలాక్షఁ జిత్రించి నవరసంబులకుఁ బుణ్యపుఁ బంట జూపించి భరతముని నానంద తరళితునిఁ గావించి సర్వకన్యలకుఁ దత్తఱపాటుఁ గల్పించి యాడినది గిరికన్నె! |
| కుచ్చెళులు భువిఁ గుప్పగూరియై నటియింప ముచ్చెమటతో మొగము మురిపెముల వెలయింప ముచ్చటగ నిరుప్రక్క ముక్కరయుఁ గంపింపఁ బచ్చవిల్తునిపూన్కిఁ బారంబు జూపింప నాడినది గిరికన్నె! |
| ప్రతిపదములో శివుఁడు బరవశతఁ దూగంగ సతి జంద్రమకుటంబు సారెకుఁ జలింపంగ వ్రతతి దూగాడినటు వాతధూతంబౌచు శతపత్రమది ముక్తసరి విచ్చికొన్నట్టు లాడినది గిరికన్నె! |
| గగన వనమున విచ్చికొనిన జలదంబట్లు వనముననుఁ బారాడు వాతపోతంబట్లు పోతమ్ము గల్లోలములపైనిఁ దూగినటు శాతాక్షి గాయమ్ము సంచాలితమొనర్చి యాడినది గిరికన్నె! |
| బ్రహ్మాణి యానంద పారిప్లవాంగియై జిహ్మగాక్షముల వీక్షించి మిన్దాకంగ సకలామరులు శిరస్స్థలకీలితాంజలులు సకలేశ్వరునిఁ దన్ను సంస్తుతించుచుండ నాడినది గిరికన్నె! |
| ప్రతిసుమముఁ తన్మయత్వమునఁ గిలకిల నవ్వఁ బ్రతిపక్షి యున్మాద పరవశత నదియింపఁ బ్రతిజీవి బులకింపఁ బదునాల్గు లోకముల సతులితంబైనట్టి యద్వైతమే మ్రోగ నాడినది గిరికన్నె! |
| తనలాస్యమును మెచ్చి తరుణచంద్రాభరణుఁ డనుమోదమునఁ జేతులను గలిపి యాడంగ శివశక్తులొక్కటిగఁ జేరినంతన మౌను లవికృతేంద్రియు "లో!" మ్మటంచుఁ జాటింపంగ లాడినది గిరికన్నె! |
| పలికిరంతటన గీర్వాణులెల్లరుఁ గూడఁ జలితకంఠముల శివశక్తులకు మంగళము! కచ్ఛపీవీణ యుత్కంఠతోడుత రాగ గుచ్ఛముల నీన నాఘూర్ణితములుగ దిక్కు లాడినది గిరికన్నె! |
| దేవాది దేవాయ! దివ్యావతారాయ! నిర్వాణరూపాయ! నిత్యాయ! గిరిశాయ! గౌర్యైనమో! నిత్యసౌభాగ్యదాయై! తురీయార్ధదాత్ర్యై!! ధరాకన్యకాయై!! |
 | |
Subscribe to:
Posts (Atom)